Uśpiony wulkan

źródło: REUTERS

W społeczeństwie kubańskim, w którym najczęstszą odpowiedzią jest maniana, nikogo nie dziwi, że lepsze jutro też rzucą pojutrze albo nie rzucą

„Kuba, wyspa jak wulkan gorąca” – śpiewano za mej młodości. Tyle że od pół wieku jest to wulkan uśpiony, pomruki wydaje słabe, wstrząsy sejsmiczne dochodzą nieznaczne, a gdy pod ziemią powstaje zbyt wielkie ciśnienie gazów, miejscowy dyktator pozwala niezadowolonym ulatniać się przez cieśninę dzielącą wyspę do świata wyzysku, kryzysu i bezrobocia.

Pojechałem na tę „perłę Karaibów” po raz drugi w ciągu tej dekady z dwóch powodów. Przede wszystkim pragnąłem zobaczyć, co zmieniło się tam w ciągu ostatnich ośmiu lat. (W międzyczasie była przecież i wizyta papieża, i zaniemógł Fidel...).

No cóż... w Hawanie zawaliło się kolejnych kilkaset zabytkowych domów, zdelegalizowano dolara i włączono żółte światło dla bardzo drobnej przedsiębiorczości. Niestety, nigdy nie wiadomo, jakie się zapali nazajutrz – zielone czy czerwone. Powód drugi – chciałem zdążyć objechać rajską wyspę, korzystając z względnego bezpieczeństwa, jakie zapewnia system totalitarny, zanim wtargnie tam wolność, kapitalizm, a wraz z nią nieubłagane patologie transformacji.

Dziś jest wprawdzie bieda i umiarkowane żebractwo, ale nie ma napadów. 70 proc. społeczeństwa należy, przynajmniej nominalnie, do Komitetów Obrony Rewolucji. Wszyscy obserwują wszystkich. Sytuacja jak z piosenki Młynarskiego „Gdy dokoła są sami szeryfi”. Ciekaw jestem, jak kiedyś będzie tu wyglądała...