Skok na Okinawę

źródło: Bridgeman Art Library, ARCHIWUM „MÓWIĄ WIEKI”

Amerykański plakat promujący 6. pożyczkę wojenną, 1944 r.

źródło: Bridgeman Art Library, ARCHIWUM „MÓWIĄ WIEKI”

Dowódcy operacji „Iceberg”: admirał Spruance (z lewej) i gen. Buckner (po prawej), w środku admirał Nimitz

autor zdjęcia: Leszek Nabiałek

źródło: Rzeczpospolita

źródło: AKG/East News, Zbiory Autora, Archiwum „Mówią Wieki”

Admirał Raymond A. Spruance, dowódca 50. Zgrupowania Operacyjnego, które zdobywało Okinawę

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Wiceadmirał Richmond K. Turner, dowódca 51. Zespołu Sił Lądowania

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Gen. Ushijima, dowódca 32. Armii broniącej Okinawy

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Amerykańska łódź desantowa płynie ku Okinawie, w tle pancernik USS „Tennessee” ostrzeliwuje wyspę, 1 kwietnia 1945 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Amerykańskie amfibie i okrety desantowe po lądowaniu na Iwo Jimie, marzec 1945 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Desant na Okinawie, 1 kwietnia 1944 r.

źródło: EAST NEWS

Amerykanie wyładowują zaopatrzenie na brzegu Okinawy, kwiecień 1945 r.

źródło: archiwum „mówią wieki”, hulton/corbis

Amerykański samolot rozpoznawczy nad ruinami Nahy – stolicy Okinawy, maj 1945 r.

źródło: archiwum „mówią wieki”, hulton/corbis

Stawiacz min USS „Terror” u wybrzeży Okinawy, kwiecień 1945 r.

źródło: archiwum „mówią wieki”, hulton/corbis

Amerykański okręt desantowy LSM-R ostrzeliwuje wyspę rakietami, 31 marca 1945 r.

źródło: Bridgeman Art Library

Amerykańska piechota morska ląduje na Okinawie

źródło: Bridgeman Art Library

Stanowisko amerykańskiego ckm podczas walk na Okinawie

źródło: AKG/East News

Amerykańskie czołgi i piechota na Okinawie, maj 1945 r.

źródło: bettmann/corbis

Japoński kamikaze spada na lotniskowiec eskortowy USS „Sangamon”

źródło: Corbis

Japońskie miniaturowe okręty podwodne do misji samobójczych

źródło: EAST NEWS

Ciężko uszkodzony lotniskowiec USS „Franklin” po ataku japońskich samolotów, marzec 1945 r.

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Zniszczony poklad lotniskowca USS „Bunker Hill” po ataku kamikaze, 11 maja 1945 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Artyleria przeciwlotnicza lotniskowca „Hornet” odpiera japoński nalot

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Japoński pancernik „Yamato”

źródło: Corbis

„Yamato” trafiony amerykańskimi torpedami, 7 kwietnia 1945 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Tonący „Yamato” eksploduje, 7 kwietnia 1945 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Amerykański żołnierz z miotaczem ognia, Okinawa, maj 1945 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Marines na Okinawie, 1 kwietnia 1945 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Żołnierze 1. Dywizji Marines podczas walk na wzgorzach Wana pod Shuri, koniec kwietnia 1945 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Marines w zdobytej japońskiej wiosce, Okinawa, maj 1945 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Lotnisko Kadena zajęte przez Amerykanów

źródło: Corbis

Amerykańskie bomby spadają na port w Kobe, 4 czerwca 1945 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Pogrzeb żołnierza 1. Dywizji Piechoty Morskiej poległego na Okinawie, 14 czerwca 1945 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Japończyk poddaje się Amerykanom, czerwiec 1945 r.

Powodzenie taktyki „żabich skoków” na wyspy Pacyfiku i wyzwolenie Filipin w lutym 1945 roku sprawiły, że Amerykanie dotarli do wewnętrznego pasa obrony Japonii. Uczynienie w nim wyrwy i założenie na zdobytym obszarze baz lotniczych byłoby katastrofą dla Kraju Kwitnącej Wiśni – bombowce z białą gwiazdą mogłyby wówczas bombardować japońskie miasta.

Planiści amerykańscy analizowali trzy warianty dalszych działań. Pierwszy zakładał inwazję na wyspę Hachijo, ale uznano, że leży ona zbyt blisko Wysp Japońskich (180 mil morskich od Tokio), co narażałoby siły inwazyjne na znaczne ryzyko. Z kolei charakter wybrzeża (klify) Chichi-jimy uniemożliwiał działania desantowe na większą skalę. Podjęto zatem decyzję, że kolejny „żabi skok” wykonany zostanie na odległą o 350 mil morskich od wybrzeży Kiusiu Okinawę. Wyspa o powierzchni ok. 1300 km kw. (130 km długości, 5 – 25 km szerokości) była na tyle duża, że w trakcie działań na lądzie można było zdyskontować amerykańską przewagę liczebną i ogniową, a później wykorzystać zdobycz – Japończycy mieli tam pięć lotnisk – do koncentracji wojska i sprzętu przed inwazją na Japonię. Zakładano, że lądowanie na Okinawie, któremu nadano kryptonim „Iceberg”, rozpocznie się dziesięć dni po desancie na Iwo Jimę, czyli 1 marca 1945 roku. Jednakże wobec przeciągania się walk na Iwo Jimie rozpoczęcie działań na Okinawie przełożono na 1 kwietnia.

Dowództwo japońskie było świadome znaczenia Okinawy i od połowy 1944 roku intensywnie wzmacniało ob- ronę. Wyspy broniła 32. Armia gen. por. Mitsuru Ushijimy złożona z 24. i 62. Dywizji Piechoty, 44. Brygady Piechoty, 27. Pułku Czołgów, grupy artylerii. Personel marynarki (głównie baza Oroku) liczył ok. 9 tys. ludzi, z których jednak tylko kilkuset miało uzbrojenie piechoty....