Tygodnik krnąbrny

źródło: Forum

Jarosław Kaczyński podczas poświęcenia redakcji „Tygodnika Solidarność”, 1990 r.

źródło: Forum

Dlaczego tak was łomotali ze wszystkich stron? – pyta młodszy kolega. Rzeczywiście, „Tygodnik Solidarność” w 1989 i 1990 r. budził skrajne emocje. W oczach większości mediów mieliśmy czarne podniebienia i złe zamiary. Ale czy nie mieliśmy racji?

To nie przypadek, że po wyborach 1989 r. nikt nie odtrąbił zwycięstwa. Wszystkim ciążyło poczucie tymczasowości, lęk, że wolność może się znów okazać chwilowa, jak węgierski październik, praska wiosna, karnawał pierwszej „Solidarności”. Jedni wywodzili z tego przekonanie, że trzeba pielęgnować porozumienia Okrągłego Stołu, studzić zapały. Drudzy – że trzeba się spieszyć z demontażem struktur komunistycznego ustroju, reformami, budową nowego państwa i nowych sojuszów. Teraz, natychmiast. Nie za rok czy dwa lata. Byliśmy z tych drugich.

Różniły nas także ostrość wzroku, ocena i temperatura przeżywania rzeczywistości.

Jesienią 1989 roku „Tygodnik Solidarność” w atmosferze skandalu rozpoczął fundamentalny spór o szybkość i głębokość przemian, rewizję kontraktów Okrągłego Stołu, model demokracji, prezydenturę. Rozpętał wojnę – powiedzą krytycy. Niech będzie. Opis naszych bojów to historia pierwszego roku wolności. Opowiem tę historię, tak jak ją widziałam, tym samym głosem.

Pierwsza krew

Środowisko podziemnego „Tygodnika Mazowsze” i działacze KOR tworzą trzon „Gazety Wyborczej”. Do reaktywowanego „Tygodnika Solidarność” wraca zespół sprzed ośmiu lat: redaktor naczelny Tadeusz Mazowiecki, Wojciech Arkuszewski, Teresa Kuczyńska, Małgorzata Niezabitowska i wielu innych. Ale nie wszyscy. Krzysztof Czabański rezygnuje: „Dostałem propozycję powrotu pod...