Królewski szwedzki stół

źródło: PAP/EPA

Oryginalnie ozdobione desery

źródło: PAP/EPA

Tegoroczny bankiet noblowski w ratuszu sztokholmskim Na portalu szwedzkiej telewizji kucharz Fredric Andersson opowiada, jak przyrządzić noblowską kolację w domu. Na przystawkę proponuje łososiopstrąga z zalewy słono-słodkiej, na główne danie sarenkę w kremie z ziemniaków migdałowych i siei bałtyckiej. Deser to glace au four z ogrzanymi słońcem malinami moroszkami ( http://svtplay.se )

Każdego roku menu jest objęte ścisłą tajemnicą. Strzeżoną pilniej niż nazwiska laureatów nagrody

Szwedzki stół (smörgasbord) powstał w XVI w. Był to stół przekąsek do wódki, które serwowano w oczekiwaniu na obiad. Prosto ze spiżarni wykładano na niego chleb, masło, sery, ryby i mięso. Goście, którzy zajeżdżali wozami zaprzężonymi w konie, wstępowali do salonu i pili alkohol, zagryzając zimnymi zakąskami.

Dania stawiano w obojętnej kolejności, jednak Tore Wretman, współzałożyciel Akademii Gastronomicznej, zaprowadził porządek na tym narodowym stole i rozsławił go w świecie. Wretman wymyślił pięć rundek podchodzenia po zakąski. W pierwszej miał być śledź i sery. W następnej łosoś i węgorz. Przy trzecim podejściu należało skosztować pasztet, mielonkę z cielęciny, a w czwartym klopsiki i pokusę Janssona – ziemniaki zapiekane z anchois w śmietanie. Na ostatek pozostawały desery: ryż á la Malta, placek z jabłkami, ponczowy tort i sałatka z owoców.

Jednak praca nad koncepcją szwedzkiego stołu nie zakończyła się na pięciu rundkach Wretmana. Gert Klötzke, profesor gastronomii w Umea i doradca przy ustalaniu menu na noblowskie bankiety, uważa, że rundek powinno być osiem. Swoją tezę...