Nowe życie Jana Pawła II

źródło: Forum

Gniezno, 3 czerwca 1979 r.

Jednym z paradoksów naszego widzenia Ojca Świętego było to, że często umykało nam znaczenie tych jego prac, które nie dawały się zamknąć i oprawić w efektowną fotografię

Nazajutrz po śmierci Jana Pawła II napisałem na łamach „Rzeczpospolitej", że odchodzący papież został doświadczony nie tylko chorobą, ale i oglądaniem niepowodzenia większości spraw mocno mu leżących na sercu. To stwierdzenie zostało przyjęte bardzo kwaśno przez tych, którzy chcieli patrzeć na Kościół i świat wyłącznie przez różowe okulary.

Fakty były jednak nieubłagane, podobnie jak koniec pontyfikatu wielkich wizji i obietnic: na wierzch wychodziło fiasko starań ekumenicznych – wbrew niezliczonym gestom otwartości w instytucjach Unii Europejskiej trwał festiwal chrystofobii, którego mocnym akordem było odrzucenie zapisu o dziedzictwie chrześcijańskim w planowanej konstytucji europejskiej – mimo zaangażowania papieża w projekt politycznego jednoczenia się Europy; wyrok amerykańskiego sądu nakazujący eutanazyjne zagłodzenie Terri Schiavo przypomniał straszną twarz cywilizacji śmierci – potwierdzając najgorsze podejrzenia z encykliki „Evangelium vitae"; rozwijało się militarne zderzenie cywilizacji na linii Zachód – islam – mimo nadziei Ojca Świętego, że zatrzymają je m.in. wieloreligijne modły o pokój w Asyżu... Papieskie wezwanie z Roku Jubileuszowego do oczyszczenia Kościoła zostało zinterpretowane na ogół w sposób obłudny: przepraszano chętnie za inkwizycję i Kolumba – a milczano jak grób o pedofilskich szaleństwach części księży z lat 60., 70. i...