Remanent dziejów

Skoro historia przeszkadza Niemcom w zdobyciu pozycji europejskiego lidera, należy ją opowiedzieć na nowo

Jednym z haseł, które wywołuje furię salonowych mediów, jest „polityka historyczna". Według rodzimych „autorytetów" polityka taka jest nie tylko obciachowa, ale również groźna. Rozbudza bowiem drzemiące w Polakach demony nacjonalizmu. Nie pasuje też do realiów „zjednoczonej, patrzącej w przyszłość Europy".

To pogląd osobliwy. Państwem europejskim, które prowadzi chyba najbardziej konsekwentną politykę historyczną, są bowiem Niemcy. Kraj, który te same „autorytety" stawiają nam za wzór cywilizacyjny. Chadecka koalicja – tworzona przez Unię Chrześcijańsko-Demokratyczną (CDU) i bawarską Unię Chrześcijańsko-Społeczną (CSU) – ma jasne i wyraziste poglądy na najnowszą historię swojego kraju i nie waha się ich forsować podczas sprawowania władzy.

Trudno oprzeć się wrażeniu, że polityka historyczna państwa niemieckiego jest ściśle powiązana z rosnącą w ostatnich latach rolą tego państwa na Starym Kontynencie. Choć jeszcze niedawno mówiono o francusko-niemieckim motorze napędowym Unii Europejskiej, dziś wyraźnie widać, że Paryż coraz bardziej pozostaje z tyłu. Podczas kryzysu finansowego Berlin otwarcie sięgnął po rolę samotnego, kontynentalnego lidera.

Niemcy mają wszystko, aby stać się hegemonem. Są państwem, które może nie tylko przewodzić Unii,...