Ateizm dla opornych

By­wa­ły w hi­sto­rii okre­sy, kie­dy od­rzu­ce­nie wia­ry w Bo­ga al­bo bo­gów moż­na by­ło przy­pła­cić ży­ciem, a wy­stą­pie­nie prze­ciw­ko wła­dzy re­li­gij­nej pro­wa­dzi­ło na krzyż lub stos.

Do dziś są miej­sca w świe­cie, gdzie nie war­to ob­no­sić się ze swo­im scep­ty­cy­zmem re­li­gij­nym, a zmia­na wy­zna­nia ozna­cza wy­rok śmier­ci dla kon­wer­ty­ty. Na szczę­ście nie w Eu­ro­pie ani Ame­ry­ce. U nas, lu­dzi ra­cjo­nal­nych, kró­lu­je dziś ate­izm w od­mia­nie re­wo­lu­cyj­no­-ewan­ge­li­za­cyj­nej. Je­go pro­ro­cy są sza­no­wa­ny­mi pro­fe­so­ra­mi uni­wer­sy­te­tów i wpły­wo­wy­mi pu­bli­cy­sta­mi, a wy­znaw­cy cie­szą się po­wszech­nym sza­cun­kiem. Si­ła ra­że­nia no­we­go ate­izmu jest tym więk­sza, im prost­szy i żar­liw­szy jest je­go prze­kaz. Do­cie­ra wy­łącz­nie do od­bior­ców kul­tu­ry po­pu­lar­nej, ale o to wła­śnie cho­dzi – nikt po­waż­ny nie ma dziś cza­su na wni­ka­nie, kim Bóg jest al­bo i nie jest.

– Nikt, kto my­śli ra­cjo­nal­nie, nie mo­że wie­rzyć w Bo­ga, bo wia­ra jest sprzecz­na z ro­zu­mem. Lu­dzie...