Wystarczy, że umowa spełnia tylko jeden z siedmiu warunków

Konstrukcja przepisów bilansowych powoduje, że znakomita większość leasingowanych przedmiotów musi być w księgach ujmowana inaczej niż w rozliczeniach CIT

Umowy leasingu to część operacji gospodarczych, która na gruncie prawa bilansowego i prawa podatkowego ma różne definicje i sposoby rozliczania. Zagadnienia leasingu dla potrzeb rachunkowości zawarte są w art. 3 ust. 4 ustawy o rachunkowości (dalej: uor) oraz w Krajowym Standardzie Rachunkowości (KSR) nr 5 „Leasing najem i dzierżawa", który ostatnio został zaktualizowany i w wersji poprawionej po raz pierwszy ma zastosowanie do sprawozdań finansowych sporządzonych za rok obrotowy rozpoczęty w 2012 r. Jak podaje Komitet Standardów Rachunkowości, istnieje jednak możliwość jego zastosowania we wcześniejszych okresach.

W podatku dochodowym leasing omówiony został w art. 17a do 17l ustawy o CIT i odpowiednio w art 23a do 23l ustawy o PIT. Rozważając zagadnienia leasingu z podatkowego punktu widzenia w bieżącym roku, należy pamiętać o zmianach, jakie wprowadził ustawodawca od 1 stycznia 2013 roku.

Przedmiotem naszych rozważań będzie sytuacja najczęściej spotykana w obrocie gospodarczym, czyli taka, kiedy według prawa bilansowo mamy do czynienia z leasingiem finansowym, a na gruncie prawa podatkowego ten sam leasing rozpoznawany jest jako operacyjny.

Leasing finansowy dla korzystającego oznacza konieczność uznania przedmiotu leasingu jako środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, i dokonywanie odpisów amortyzacyjnych

Zwrócimy...