Szekspir, Picasso i Beatlesi razem

źródło: AFP

Eusebio i Bobby Charlton – przyjaciele z boiska 40 lat po finale na Wembley

źródło: AFP

Alfredo di Stefano (z prawej) i Raymond Kopa – bez nich nie byłoby wielkiego Realu lat 50.

źródło: Getty Images

Jerzy Dudek – ostatni Polak, który zdobył Puchar Mistrzów. W barwach Liverpoolu, w roku 2005

Liga Mistrzów to unowocześniony wynalazek sprzed lat. Dzisiejsze emocje przed meczem Borussii z Bayernem są jak echo po zachwytach nad Realem, gdy rządził nim Alfredo di Stefano, i Benfiką z jego gwiazdą Eusebio.

Wygrać dziś Ligę Mistrzów – to zapewnić sobie nieśmiertelność. Obejrzeć finał na stadionie – to spełnić kibicowskie marzenie. Na boisko może wejść maksimum 28 zawodników, miejsc na trybunach Wembley jest prawie 90 tysięcy. Tylko w samych Niemczech bilet na finał chciało kupić ponad milion osób.

A kiedy w połowie lat 50. to wszystko się zaczynało, UEFA musiała prosić kluby, aby zechciały wziąć udział w rywalizacji. Wymyślili ją Francuzi, jak wszystko, co najważniejsze w europejskim futbolu. Zbiegło się to w czasie z powstaniem UEFA w roku 1954 i w następnym można było rozpocząć pierwsze rozgrywki dla mistrzów krajów europejskich.

Wzięło w nich udział zaledwie 16 drużyn. Chelsea, która w roku 1955 zdobyła mistrzostwo kraju, odrzuciła zaproszenie po interwencji władz angielskiej ligi. Uznały one, że mecze pucharowe Chelsea będą kolidować z rozgrywkami ligowymi. Tego samego argumentu użyto wobec kolejnego mistrza Manchesteru Utd., ale menedżer Matt Busby oparł się presji, widząc w rozgrywkach europejskich przyszłość.

Era Realu

FIFA uznała Real Madryt za „Klub XX wieku" i żaden inny na to wyróżnienie nie zasługuje bardziej. Real był legendą i pozostaje nią, bez względu na wyniki. Jego śnieżnobiałe koszulki, przyjęte na cześć najsłynniejszej amatorskiej drużyny świata, angielskich Corinthians, jego legendarny bramkarz Ricardo Zamora,...