Germa: ślad na piasku

autor zdjęcia: Bogusław Chrabota

źródło: Plus Minus

Ruiny Germy, miasta pożeranego przez piasek. Środkowa Libia

autor zdjęcia: Bogusław Chrabota

źródło: Plus Minus

Tuaregowie witają przybyszów w libijskiej oazie

autor zdjęcia: Bogusław Chrabota

źródło: Plus Minus

Grobowce starożytnych Garamantów w kształcie piramidy

autor zdjęcia: Bogusław Chrabota

źródło: Plus Minus

Przenośny tuareski stragan na pustyni Ubari. Powyżej: krzyż z Agadez

autor zdjęcia: Bogusław Chrabota

źródło: Plus Minus

autor zdjęcia: Bogusław Chrabota

źródło: Plus Minus

Na Saharze narodził się naród, który ma swoją kulturę, swoją tożsamość i język, ale nie ma szczęścia w kwestii państwowości.

Daleko na południe od brzegów Morza Śródziemnego, w połowie drogi między Egiptem a Mali, głęboko wśród pustyni, można przy odrobinie szczęścia trafić na ślady tajemniczych kultur z odległej przeszłości Sahary. Wiemy o nich nic lub bardzo mało. Egipcjanie, Nabatejczycy, Etiopowie, mieszkańcy Kusz – zostawili po sobie księgi, wyryte w skałach miasta, reliefy, świątynie i stosy papirusu. A co zostało po tych, którzy przed tysiącami lat pieczołowicie ryli w skałach olbrzymiego saharyjskiego stepu rysunki krokodyli, żyraf i nosorożców? Czy coś powiedzą o nich współcześni strażnicy tych terenów, Tuaregowie?

Tubylcy Sahary

Sahara to Tuaregowie i Berberowie. Są różni, ale mówią tym samym językiem. Tuaregowie wysocy, strzeliści nomadzi. Berberowie przysadziści i niscy. Tuaregowie wciąż w drodze, Berberowie mieszkają w jaskiniach, wskutek czego złośliwi Grecy nazwali ich troglodytami. Karnacja jasna albo ciemna, oczy czarne albo zielone, zdarzają się też błękitne, podobnie jak blond lub rude włosy. A więc cała plejada genów, wpływy tysięcy przodków, wygnańców z wszystkich krajów świata, którzy lądowali w saharyjskich przestrzeniach. Tak właśnie rodził się naród, który ma swoją kulturę, swoją tożsamość i język, ale nie ma szczęścia w kwestii państwowości.

Łączy ich największa pustynia świata –...