Czas secesji

autor zdjęcia: Matthias Oesterle

źródło: Demotix/Corbis

Barcelona: jak niepodległość, to tylko z Gaudim... Na zdjęciu uczestnicy demonstracji Catalan Way, kilkusetkilometrowego łańcucha zwolenników niepodległości

autor zdjęcia: Andy Buchman

źródło: AFP

„Tak” dla niepodległości na większości flag i twarzy w Edynburgu

autor zdjęcia: Nicolas Maeterlinck

źródło: AFP

Bart De Wever: charyzmatyczny, ale obliczalny

Szkoci, Katalończycy 
i Flamandowie postanowili wybić się na niepodległość. Separatystyczne tendencje w ich krajach napędziła... Unia Europejska.

Po miesiącach walk na wschodzie słowo „separatysta" kojarzy nam się dziś z barczystym, dzierżącym kałasznikowa „zielonym ludzikiem" ze wstążką św. Jerzego przypiętą do nieoznakowanego munduru. Tymczasem na Zachodzie, od Barcelony przez Edynburg po Antwerpię, coraz większe sukcesy od kilku lat święci zupełnie inni typ separatystów. Zamiast mundurów mają nienagannie skrojone garnitury, zamiast karabinów argumenty. I nie mówią o braterstwie Słowian, ale o gospodarce i zaletach integracji europejskiej. Wchodzą do mainstreamu: wygrywają wybory, porywają tłumy i mogą niedługo zmienić granice między państwami Europy.

11 września 2013 roku doszło do wydarzenia, jakiego świat nie widział od czasu upadku Związku Sowieckiego. Stając ramię w ramię, ponad milion osób chwyciło się za ręce, tworząc 400-kilometrowy ludzki łańcuch ciągnący się od Le Pethrus na granicy francusko-hiszpańskiej aż po Alcanar nad Morzem Śródziemnym, gdzie kończy się Katalonia, a zaczyna Wspólnota Walencka. Niemal wszyscy zgromadzeni ludzie trzymali żółto-czerwono-niebieskie flagi z białą gwiazdą.

Sygnał był wyraźny, przesłanie jasne, a jego wymowa – podobnie jak w przypadku słynnego „łańcucha bałtyckiego" z 1989 roku będącego pierwowzorem akcji – nie do zignorowania: Katalonia chce niepodległości. Problem przez lata traktowany w Europie jako folklor, ciekawostka i przedmiot teoretycznych...