Trzeba się bić

autor zdjęcia: Piotr Małecki

źródło: Newsweek/Forum

Biegnąc brzozową aleją... Prezes NBP Leszek Balcerowicz w roku 2004

źródło: Plus Minus

źródło: Rzeczpospolita

Krystyna, Ewa i Leszek z ojcem w latach 50. W słonie wierzą do dziś

źródło: archiwum wydawcy

Trzy pokolenia Balcerowiczów. Między dziadkami – wnuczęta Ewa i Wojtek oraz syn Leszek. Rok 1988

Moim obowiązkiem było przyganianie wieczorem krów 
z pastwiska. A krowy, jak tylko wychodziły na ulicę, podnosiły ogony i... wiadomo. Odbywało się to, niestety, na oczach moich koleżanek – fragment wywiadu rzeki z byłym wicepremierem, który ukazuje się nakładem Wydawnictwa Czerwone i Czarne.

Proszę opowiedzieć o swoim życiu. Zacznijmy tę opowieść od początku, zanim stał się pan ikoną polskiej transformacji.

Leszek Balcerowicz: Moja rodzina była typowa w tym sensie, że wojna, a potem komunizm nałożyły ileś tam ograniczeń. Wychowałem się w Toruniu. Choć według oficjalnych zapisów urodziłem się w Lipnie, to mama wyznała mi, że naprawdę przyszedłem na świat w domu jej matki we Włocławku. Ale dokumentów zmieniać już nie będę. Od drugiego do osiemnastego roku życia mieszkałem w Toruniu, stąd też właśnie Toruń traktuję jako swoje rodzinne miasto. Tam kończyłem szkołę podstawową i liceum. Ulica, przy której stała podstawówka, najpierw się nazywała im. Hanki Sawickiej, w 1956 roku przywrócono poprzednią nazwę Łąkowa, od ulicy, przy której się mieściła. Potem znów się nazywała im. Hanki Sawickiej, a po 1989 roku wróciła Łąkowa – ten detal pokazuje historyczne zawirowania komunistycznej Polski.

Ani ojciec, ani mama nie mieli wyższego wykształcenia – mama średnie, ojciec był czeladnikiem masarskim. Moja mama, Barbara, miała 13 lat, gdy wybuchła wojna. Była bardzo zdolna i bardzo chciała się kształcić, ale wojna, a potem obowiązki rodzinne na to nie pozwoliły. Zawsze dużo czytała. Ojciec, Wacław, też się odznaczał bystrością umysłu. Po wojnie przejął poniemieckie gospodarstwo niedaleko Lipna i tam gospodarował. Kiedy miałem dwa...