Autorytet Polski i świata

źródło: AFP, archiwum

„Kanał” 1956 r.

źródło: AFP, archiwum

„Popiół i diament” 1958 r.

źródło: AFP, archiwum

„Ziemia obiecana” 1974 r.

źródło: AFP, archiwum

„Człowiek z żelaza” 1981 r.

źródło: AFP, archiwum

„Pan Tadeusz” 1999 r.

źródło: AFP, archiwum

„Katyń” 2007 r.

źródło: AFP, archiwum

Andrzej Wajda (1926–2016) zmarł w niedzielę w warszawskim szpitalu.

Odszedł artysta, który swoimi filmami pokolenia Polaków uczył niezłomności, niezależności i godności.

Trudno sobie wyobrazić bez niego nasze kino. Trudno sobie wyobrazić bez niego Polskę. Wydawał się niezniszczalny. Trwał. Zawsze był. Brzmi to patetycznie, ale tak jest.

Zmieniały się epoki, nad krajem przetaczała się historia, a Andrzej Wajda wciąż przypominał o naszych korzeniach, zadawał pytania: „Kim jesteśmy?", „Skąd przyszliśmy?", „Dokąd idziemy?".

Był jednym z ostatnich w Polsce prawdziwych autorytetów. Tak bardzo dzisiaj potrzebnych. Człowiekiem mądrym i odważnym, który w przenikliwy sposób patrzył na naszą historię i dzień dzisiejszy. Był wreszcie nauczycielem młodych, dla których założył szkołę.

Cieszył się wielkim szacunkiem środowiska filmowego, kochali go widzowie. Podczas ostatniego festiwalu w Gdyni wydawał się królem życia. Idąc, opierał się na balkoniku, ale był w fenomenalnej formie. Szczęśliwy, uśmiechnięty. Pokazał ostatni film „Powidoki" o malarzu Władysławie Strzemińskim. Ale śmiał się:

– Wciąż mam przekonanie, że to dopiero początek. Dziewięćdziesiąt lat to nie jest tak dużo. Mam zamiar zrobić następny film.

Listy od widzów

Andrzej Wajda zmarł w warszawskim szpitalu 9 października. O jego śmierci zaledwie kilka godzin później informowały wszystkie światowe media. „Odeszła legenda światowego kina" – napisano we francuskim dzienniku „Le Monde". Nic dziwnego. Odszedł jeden z ostatnich...