Zachowano umiar w prezentowaniu nagości

źródło: NAC

Wielka trójka polskiego kabaretu międzywojennego: konferansjer i reżyser Fryderyk Járosy w otoczeniu wybitnych tekściarzy: Juliana Tuwima (z lewej) i Mariana Hemara.

źródło: Rzeczpospolita

Qui pro Quo, Perskie Oko, a później Morskie Oko narzuciły innym podobnym teatrom pewien stały schemat scenariusza rewii. Najważniejsze piosenki były zawsze dwie. Jedną śpiewano na półfinał, a drugą na zakończenie przedstawienia. Od tego, czy „chwyciły", czy publiczność, wychodząc z teatru, nuciła je jeszcze w drodze do domu, zależał ich sukces.

Fryderyk Járosy był wszechstronnie uzdolnionym artystą amatorem. Nie skończył żadnej szkoły, która przygotowywałaby młodych ludzi do tego rodzaju sztuki, jaką uprawiał. Właściwie odniósł niebywały sukces tylko w naszym kraju. Wcześniej, w zespole Niebieskiego Ptaka, nie był doceniany. I to był główny powód jego odejścia z grupy teatralnej, z którą przyjechał do Polski. Zrozumiał, że propozycja Jerzego Boczkowskiego, aby pisał, reżyserował i zapowiadał kolejne numery w programach rewiowych, będzie dla niego nie tylko dużym wyzwaniem (ze względu na nieznajomość języka), ale i wielką zawodową szansą, spełnieniem marzeń.

Qui pro Quo – w tłumaczeniu: jeden zamiast drugiego – sugeruje pomieszanie osób lub nieporozumienie. Ale teatr Qui pro Quo, który działał w Warszawie od 4 kwietnia 1919 roku, to nie było nieporozumienie! To był sukces! Pracowało na niego wiele osób: autorzy tekstów, kompozytorzy, artyści, scenografowie. I chociaż przed pojawieniem się Járosy'ego w Qui pro Quo konferansjerkę prowadzili Konrad Tom, Mira Zimińska i inni, to jednak o nim wspomina się jako o najwybitniejszym konferansjerze XX wieku. Dlaczego? Co było w nim innego, ciekawszego, bardziej zabawnego? Najlepiej opowiedział o tym on sam w ostatniej audycji nagranej w czerwcu 1960 roku:

„Magia mojej konferansjerki polegała na śmiesznie nieprawidłowej polszczyźnie i na akcencie....