Życiowe gry emigranta

źródło: Muzeum Literatury im. Mickiewicza

Witold Gombrowicz w wieku trzech lat zwany wówczas Itkiem, 1907 r. Na drugim zdjęciu pisarz (z lewej) wraz z Lulą Lipkowską i przyjacielem polsko-argentyńskim Karolem Świeczewskim, na wakacjach w Vertientes koło Kordoby,1954 r.

źródło: Rzeczpospolita

Klementyna Suchanow, Gombrowicz. Ja, geniusz, Wydawnictwo Czarne, 2017

„Gombrowicz. Ja, geniusz" Klementyny Suchanow to rewelacja pośród opowieści biograficznych.

Książka ukazuje się w szczególnym czasie, gdy rządząca partia podjęła próbę reinterpretacji życia i dzieła Witolda Gombrowicza. Walczył o wyzwolenie Polaka z opresyjnie pojmowanej polskości, od Kościoła wolał „kościół międzyludzki". Wychwalał wyższość młodzieńczej „Synczyzny" przeciwko sklerotycznej „Ojczyźnie". Szukał ekstremalnych doświadczeń seksualnych w portach i szaletach. Kpił z komunistów, ale i konserwatystów.

Tymczasem w minioną sobotę z „udziałem władz państwowych" i przedstawicieli PiS otwarto w Vence muzeum poświęcone pisarzowi, tak jakby po raz drugi stał się bohaterem swojego „Trans-Atlantyku", wykpiwającego patriotyczną pompę.

Jednocześnie Antoni Libera w Belwederze krytykował obecną formę Unii Europejskiej, na patrona swojego myślenia obierając... Gombrowicza. To prawda, że wobec postępowców był konserwatystą, ale też i na odwrót. W Paryżu stawał się antyfrancuski, bo bronił swojej tożsamości. Ale czy może być patronem polityki obecnej władzy wobec Unii Europejskiej?

Odpowiedzi na to i wiele innych pytań daje Klementyna Suchanow. Pisząc książkę liczącą 800 stron, wykonała tytaniczną pracę,...