Dziesięć śmierci uciekiniera

źródło: Presse Sports

Tour de France ’85. Joël Pelier – typowy équipier (pierwszy z lewej) oraz lider i „patron” wyścigu Bernard Hinault (w żółtej koszulce) na czele peletonu.

źródło: materiały prasowe

Widownia zagęściła się dopiero na 500 metrów przed metą. Droga pięła się pod górę, więc Joël Pelier zebrał się w sobie i raz jeszcze wstał z siodełka. Zegar pokazywał ponad sześć godzin i 57 minut. Ostatnie cztery i pół godziny jechał sam.

7 lipca 1989 roku. Etap szósty: Rennes do parku Futuroscope, 259 km, płasko

Rankiem na pierwszym szosowym odcinku Tour de France z 1989 roku Joël Pelier powiedział dyrektorowi swojego teamu, Javierowi Mínguezowi: – Dzisiaj chciałbym zaatakować. – Joël, wiesz, za co ci płacimy – odparł Mínguez. – Masz chronić Cubino.

Wzespole jeździłem jako équipier – tłumaczy Pelier – pracowałem na lidera naszego teamu". Laudelino Cubino był typowym hiszpańskim góralem. „Czterdzieści kilo w porywach, nie był w stanie jechać po płaskim z prędkością 60 kilometrów na godzinę. Byłem jego aniołem stróżem".

„Gdy jeździsz jako équipier – kontynuuje Pelier – nie masz możliwości uzyskiwania dobrych wyników". Tak się jednak złożyło, że pięć dni później, przy okazji etapu szóstego, Mínguez zmienił zdanie. „Nie wiem dlaczego – mówi Pelier – ale dał mi carte blanche. Na trasie tego etapu zjechałem do tyłu po kurtkę przeciwdeszczową i bidony. Do mety zostało jakieś 180 kilometrów, a on mnie pyta, czemu nie atakuję. Miałem wrażenie, że rzuca mi wyzwanie. Powiedział, że jego zdaniem mam za małe jaja, żeby zaatakować tak daleko przed metą. Niby się śmiał, ale dla mnie wyglądało to na zakład, na wyzwanie".

To był najdłuższy etap Touru w 1989 roku: ciężka, mozolna harówka na południe z Rennes,...