Liczby nie kłamią, czyli mój bilans zamknięcia

Stanisław Zabłocki Praca w atmosferze stworzonej wokół sądów jest trudniejsza niż 2–3 lata temu. Trudniej pisze się wyroki, gdy myślami krąży się wokół tego, co z nami będzie – pisze prezes Izby Karnej Sądu Najwyższego.

Czytanie tego tekstu nie będzie, w przeciwieństwie do słuchania muzyki, lekkie, łatwe ani przyjemne. Fragmentami przypomni wyciąg z rocznika statystycznego lub tablic logarytmicznych. Mimo to zachęcam do lektury. Liczby bowiem nie kłamią.

Przed uchwaleniem nowej ustawy o Sądzie Najwyższym eksponowano potrzebę usprawnienia i przyspieszenia postępowania przed nim. Wskazywaliśmy na niesprawiedliwość ocen wytykających rzekomą opieszałość, przypominając, że według twardych danych statystycznych mamy jeden z najsprawniej działających europejskich sądów najwyższych. Zresztą tak jeszcze trzy lata temu oceniali jego działalność po zapoznaniu się z rokrocznie publikowanymi statystykami najwyżsi przedstawiciele władzy wykonawczej i ustawodawczej podczas Zgromadzeń Ogólnych Sędziów Sądu Najwyższego.

Co najciekawsze, były to wypowiedzi tych samych osób, które nieco później identyczne lub zbliżone wyniki komentowały już nie tylko innym językiem, ale i diametralnie odmiennie. A przecież liczby nie kłamią.

Data 12 września 2018 r., która w piśmie pana prezydenta wymieniona została jako dzień mojego przejścia w stan spoczynku, skłania do próby weryfikacji celu, jaki miał przyświecać ustawie, z efektami, do których doprowadziła. Dane prezentowane czytelnikowi dotyczą Izby Karnej. Sądzę jednak, że zasygnalizowane trendy widoczne są i w innych Izbach. Statystyka...