Nieograniczone możliwości przygody

źródło: Wikipedia

Alpy na portolanie Albina de Canepy z 1489 roku – góry zawieszono do góry nogami i zabarwiono intensywnymi kolorami, co sprawia, że przypominają kiście czerwonych i zielonych winogron

źródło: materiały prasowe

Tym, którzy nie mogli zostać badaczami z prawdziwego zdarzenia, lecz którzy czuli zew nieznanego, 
chodzenie w góry zapewniało atrakcyjną namiastkę wyprawy badawczej.

Nieznane tak mocno rozpala naszą wyobraźnię z powodu swojej plastyczności, jest ekranem, na który kultura albo jednostka może rzutować swoje lęki i aspiracje. Podobnie jak odbijająca echo jaskinia, nieznane odpowie nam tym, co sami w jego stronę wykrzykniemy. Białą plamę na mapie – „pusty obszar, nad którym mały chłopiec mógł roić sny o potędze", jak ją nazwał Joseph Conrad – można wypełnić każdą obietnicą albo obawą, jaką tylko zechcemy jej przypisać. To miejsce nieskończonych możliwości. Dręczące pragnienie, aby udać się do dziewiczej doliny za granią, było tęsknotą za skrywanymi marzeniami. A moje marzenia podsycało, ma się rozumieć, pragnienie, by udać się tam, gdzie jeszcze nikt nigdy nie dotarł, by zrobić coś, czego jeszcze nikt nigdy nie robił: pragnienie pierwszeństwa i oryginalności jest tak głęboko osadzone w wyobraźni ludzi Zachodu.

Pojęcie nieznanego nie zawsze miało urok samo w sobie. Przez wieki głównymi bodźcami do odkrywania nowych terenów były względy ekonomiczne, polityczne i egotystyczne: pragnienie zdobycia pieniędzy, terytorium albo chwały. Nieznane jako takie nie było pociągające, a rozsądni odkrywcy wytyczali szlaki swoich podróży na mapach obejmujących znane terytoria. I tym razem dopiero końcówka XVIII wieku przyniosła zmianę, zaszczepiając w wyobraźni Zachodu tęsknotę za nieznanym. W drugiej połowie XVIII wieku Europa nabrała ochoty na nowe krainy, na...