Ufaliśmy Wałęsie, bo był niezłomny

źródło: Forum

Działacz Kongresu Liberalno- -Demokratycznego. Jacek Kozłowski w latach 90.

Nie wierzę, że istniała taka efektywna ścieżka reform, dzięki której szok transformacji byłby mniejszy. 
Nie do utrzymania była fikcja dopłat, przywilejów, deputatów, produkcji, która nie miała się szansy sprzedać - mówi Jacek Kozłowski, dyrektor generalny w rządach Jana K. Bieleckiego i Hanny Suchockiej.

Plus Minus: Jak to się stało, że został pan dyrektorem generalnym w Urzędzie Rady Ministrów?

W czasach PRL współtworzyłem środowisko gdańskich liberałów i znałem Jana Krzysztofa Bieleckiego z opozycji. Przyjechałem do Warszawy zrobić z nim wywiad dla „Gazety Gdańskiej", jeszcze przed zaprzysiężeniem rządu. I zostałem. Byłem obok Andrzeja Zarębskiego i Marka Zająkały współredaktorem eksposé Bieleckiego. Zarębski powiedział Bieleckiemu, że zostanie rzecznikiem rządu, jeżeli ja będę odpowiadał za działanie służb prasowych. Dyrektor generalny to było wówczas najniższe stanowisko polityczne, i to nie w służbie cywilnej, jak dziś. Służby cywilnej jeszcze nie było i dopiero w rządzie Bieleckiego zrobiliśmy pierwsze kroki do jej powołania.

Za co pan odpowiadał w rządzie Bieleckiego?

Za organizację służb prasowych, nie tylko w URM, także w ministerstwach i urzędach wojewodów, za koordynację polityki informacyjnej, za projekty medialne, które były bardzo ważne dla tego rządu – za prywatyzację mediów, w tym dziennika „Rzeczpospolita", za ustawę o radiofonii i telewizji, nad której projektem pracował zespół Mariana Terleckiego, za nowe prawo prasowe, którego w końcu nie skierowano do dalszych prac i do dziś mamy częściowo martwą ustawę z czasów komunistycznych.

Co...