Uznanie stosunku cywilnoprawnego za stosunek pracy

O tym, czy wykonywane czynności były świadczone na ryzyko pracodawcy, czy też na ryzyko drugiej strony, mogą rozstrzygać przepisy szczególne dotyczące działalności zatrudniającego. Strony mogą dowolnie ułożyć swój stosunek prawny, ale zawarte uzgodnienia muszą ujawniać faktycznie wolę stron.

Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku III PK 110/17 z 8 listopada 2018 r.

Pozwany szpital uruchomił spalarnię odpadów medycznych, ogłaszając następnie przetarg na świadczenie usług pomocnika operatora. Wygrał go powód, wcześniej pracujący w ramach umowy zlecenia. Podpisał umowę o świadczenie usług technicznych na rok. Wykonywał pracę zmianową nadzorowaną przez koordynatora, który wydawał polecenia i przydzielał prace. Powód działał według ustalonego grafiku. Kontrola państwowej inspekcji pracy wykazała w umowie powoda elementy typowe dla stosunku pracy. Potwierdził je sąd rejonowy, co finalnie doprowadziło do uwzględnienia powództwa i ustalenia istnienia stosunku pracy.

Sąd okręgowy rozpatrujący apelację szpitala pokreślił, że o kwalifikacji umowy decyduje w pierwszej kolejności zasada swobody umów. Jeżeli w jej treści przeważają cechy charakterystyczne dla stosunku pracy określone w art. 22 § 1 Kodeksu pracy, to mamy do czynienia z umową o pracę bez względu na jej nazwę. Powód wykonywał określone czynności w miejscu oraz w czasie wskazanym przez szpital, był nadzorowany przez koordynatora, a w razie przestoju spalarni powierzano mu inną pracę.

Skargę kasacyjną złożył pozwany, jednak Sąd Najwyższy uznał, że zarzuty nie są zasadne. Podkreślił, że Prawo zamówień publicznych nie stanowi odrębnej pragmatyki pracowniczej, a więc nie jest normą...