Zamach na Trumana

źródło: Biblioteka kongresu USA

Harry S. Truman w latach 1945–1953 był 33. prezydentem Stanów Zjednoczonych

źródło: Bettmann/Getty Images

Plan sytuacyjny miejsca zamachu na prezydenta Harry’ego Trumana 1 listopada 1950 r.

źródło: Bettmann/Getty Images

Oscar Collazo został skazany na karę śmierci. Wyrok na prośbę Trumana (!) zamieniono na dożywocie, ale w 1979 r. Collazo wrócił do Portoryko

Nieudana próba zabójstwa Harry'ego Trumana wciąż uchodzi za największą strzelaninę w dziejach prezydenckiej ochrony. PIOTR BOŻEJEWICZ

Na życie Trumana już w 1947 r. dybali żydowscy terroryści – członkowie syjonistycznej organizacji Lechi Abrahama Sterna. Na szczęście wczesne ostrzeżenia brytyjskiego wywiadu pozwoliły przechwycić i rozbroić bombowe przesyłki pocztowe, a incydent utajniono, przez co nie wywarł wpływu na uznanie państwa Izrael. Niemniej odkąd po zabójstwie Williama McKinleya pieczę nad bezpieczeństwem lokatorów Białego Domu przejęła Secret Service, nikt nie strzelał do urzędującego prezydenta przez prawie pół wieku. Zwłaszcza szturm na jego siedzibę w sercu Waszyngtonu zdawał się nieprawdopodobny, a wręcz niemożliwy. Zamysł był tak absurdalny, że nieomal się powiódł. Przez chwilę tylko 9 metrów dzieliło Trumana od luf zamachowców.

Na progu ruiny

Do ataku zapewne by nie doszło, gdyby Harry Truman mieszkał w Białym Domu. Jednak w 1950 r. najsłynniejszy budynek rządowy świata faktycznie nie istniał. Techniczny stan budowli od dawna budził niepokój. Żyrandole kołysały się bez przyczyny, trzeszczały belki i zapadały podłogi, a pękająca kanalizacja zalewała pokoje. Jednak wydatek milionów dolarów na prezydenckie apartamenty, gdy szalał wielki kryzys i wojna, nawet dla Roosevelta równał się wyborczej porażce. Dopiero gdy Truman musiał uciec z wanny w samych okularach, rzecz potraktowano poważnie.

Mniejsza, że drewniane belki nośne...