Sąd może uznać, że pensja była zbyt wysoka

Rafał Krawczyk Istotnym kryterium godziwości (sprawiedliwości) jest ekwiwalentność wynagrodzenia do pracy danego rodzaju, przy uwzględnieniu kwalifikacji wymaganych do jej wykonywania, jak również ilości i jakości świadczonej pracy.

Zgodnie z tezą wyroku Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r. (sygn. I UK 166/17) co do zasady nie jest rolą sądu pracy ocena przyznawania pracownikom wygórowanych świadczeń. Przyznanie pracownikowi świadczenia nienależnie wysokiego z reguły nie powinno być przyczyną odmowy jego zasądzenia. Wymaga tego bezpieczeństwo obrotu, zasada pacta sunt servanda oraz ochrona pracownika. Pogłębione zaznajomienie się z orzecznictwem dotyczącym tej problematyki pozwala jednak na stwierdzenie, że ingerencje sądu dotyczące wysokości wynagrodzenia ustalanego przez strony umowy o pracę nie tylko nie są wykluczone, ale wcale nie należą do rzadkości.

Zastrzeżenia ZUS

Kwestionowanie wysokości wynagrodzenia ustalonego przez strony umowy o pracę odbywać się może co do zasady na dwóch polach. Pierwszy najczęściej występujący obszar sporu rozgrywa się między pracodawcą i pracownikiem z jednej strony a Zakładem Ubezpieczeń Społecznych z drugiej. Do sporu sądowego dochodzi wtedy, gdy ZUS stwierdza, iż pensja pracownika będąca podstawą do naliczenia świadczeń z ubezpieczenia społecznego (najczęściej zasiłków chorobowych i macierzyńskich) była zbyt wysoka i jako przekraczająca zasady godziwości jest podważana. W cytowanym na wstępie wyroku Sąd Najwyższy wyraził ugruntowany obecnie w orzecznictwie pogląd, że dopuszcza się możliwość kwestionowania wysokości ustalonego przez strony wynagrodzenia za pracę,...