O przejściu zakładu pracy decydują fakty, a nie wola stron

Ustalenie, czy rzeczywiście doszło do przejęcia zakładu pracy lub jego części, bywa przedmiotem licznych sporów. Szczególnie gdy transfer obejmuje tylko część zadań i nie dotyczy składników majątkowych.

W razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy (art. 231 § 1 kodeksu pracy). Jedynie w przypadku pracowników, którzy świadczą pracę na innej podstawie niż umowa o pracę (np. na podstawie powołania lub mianowania), osoba przejmująca zakład nie wchodzi z mocy prawa w dotychczasowe stosunki pracy, lecz zobowiązana jest zaproponować im nowe warunki pracy i płacy (§ 5).

Zatem co do zasady w razie zmiany pracodawcy na podstawie art. 231 § 1 k.p. następuje przejęcie przez nowego pracodawcę wszystkich – zarówno majątkowych, jak i  niemajątkowych – praw i obowiązków wynikających z istniejących dotąd umów o pracę. Przy czym konstrukcja przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę (art. 231 k.p.) obejmuje z mocy prawa tylko pracowników, tj. osoby pozostające w stosunku pracy, a nie osoby świadczące pracę na podstawie umów cywilnoprawnych (por. wyrok Sądu Najwyższego z  2 października 2019 r., II UK 103/18).

Z mocy prawa

Przepis art. 231 § 1 k.p. jest normą bezwzględnie obowiązującą i przejęcie w tym trybie pracowników przez nowego pracodawcę następuje z mocy prawa. Jest to więc niezależne od jakichkolwiek czynności prawnych stron, a nawet od ich woli. Nie jest...