Tajemnice uśmiechniętej blondynki

źródło: NAC

źródło: NAC

Ina Benita w tytułowej roli w filmie „Przybłęda” (1933 r.)

źródło: NAC

Ina Benita jako Anna w jednej z najlepszych swych ról w „Ludziach Wisły” (1938 r.), w scenie z Jerzym Pichelskim

Do niedawna uważano, że Ina Benita, jedna z najpopularniejszych i najpiękniejszych aktorek II RP, zginęła w czasie powstania warszawskiego. Czyżby jednak okazała się twardsza i przebieglejsza od granych przez siebie postaci?

Przed wojną konsekwentnie budowała swój wizerunek blond piękności, łamaczki męskich serc, kobiety wyzwolonej, a przy tym inteligentnej i wykształconej. Pod maską uśmiechniętej femme fatale skrywała swą największą słabość: dla miłości gotowa była do największych poświęceń, łącznie z rezygnacją ze statusu gwiazdy. Była kochliwa, niestała w uczuciach? A może dobierała swych ukochanych w zależności od potrzeby chwili? Nie uprzedzając faktów, jedno warto podkreślić: od początku umiała mylić tropy, odkrywać tyle prawdy o sobie, ile uznała za stosowne. Przedwojenna publiczność znała ją jako platynową blondynkę z ułożonymi na ówczesną modłę lokami, w rzeczywistości jednak miała ciemne, lekko falujące włosy. Sceniczny i filmowy image był udanym wytworem mody, na wzór hollywoodzkich gwiazd. W drugiej połowie lat 30. ubiegłego wieku jej kariera nabrała tempa, a doświadczeni reżyserzy – tacy jak Michał Waszyński i Mieczysław Krawicz – koniecznie chcieli mieć Inę w obsadzie swoich kolejnych filmów. W sumie – od debiutu w „Puszczy" z 1932 r. do „Czarnych diamentów" (1939 r., premiera: 1946 r.)

– zagrała w 17 filmach. Wydawało się, że ma świat u swych stóp, że najlepsze role jeszcze przed nią. Gdy wybuchła wojna, miała zaledwie 27 lat...

Dziewczyna z Kijowa...