Prezydent straszy armią. A jeżeli tłum poprosi o pomoc Putina?

Rozjechał walcem białoruskojęzyczne szkoły i prowadził rusyfikację kraju. Wypchnął z przestrzeni publicznej inteligencję, pozbył się oponentów i pozostał sam na sam z Rosją. Dzisiaj zbiera żniwo własnej polityki.

Gdy we wtorek prezydent Białorusi Aleksander Łukaszenko zakończył półtoragodzinne orędzie, od razuzszedł z mównicy monumentalnego Pałacu Niepodległości. W latach poprzednich rozmawiał z widownią, ale tym razem wyszedł „po angielsku". Nawet ochroniarze byli zaskoczeni, musieli szybko biec, by zasłonić tarczą rządzącego od ćwierćwiecza przywódcę. Zasypiająca 2,5-tysięczna widownia błyskawicznie się obudziła i na stojąco zaczęła klaskać. Oklaski do pustej trybuny trwały przez niemal 3 minuty. Urzędnicy, członkowie rządu i wojskowi ostrożnie oglądali się na siebie, dłonie bolały, ale nikt nie chciał zostać tym pierwszym, który przerwie owacje na cześć „wielkiego wodza".

A za takiego się uważa rządzący od 1994 roku Łukaszenko, często nazywany przez Białorusinów potocznie...