Historia frontowych 100 gramów

źródło: Getty Images

Na froncie kaukaskim wódkę zastępowano 200 gramami portwajnu lub 300 gramami zwykłego wina

źródło: Getty Images

Weterani nie pili przed bojem. Pili tylko młodzi rekruci ze strachu przed pierwszym atakiem. I to oni w nim ginęli

źródło: EAST NEWS

Wojna w Czeczenii: rosyjski żołnierz pijący wódkę, 29 grudnia 1994 r. L

Rosyjska armia piła zawsze, w ogromnych ilościach i heroicznie. Frontowe 100 gramów II wojny światowej obrosło romantyczną legendą, niestety, prawda jest okrutna: nietrzeźwi żołnierze ginęli bezmyślnie pod niemieckim ogniem. Pijani Sowieci dopuszczali się też strasznych zbrodni.

Wbrew utartym stereotypom wódka nie jest narodowym trunkiem Słowian. Nasi przodkowie raczyli się piwem, miodem i winem. Jeśli chodzi o Rosjan, badania historyczne dowodzą, że wysokoprocentowy alkohol pojawił się w moskiewskiej Rusi dopiero w XIV w. Był leczniczym napitkiem importowanym z Genui. Medyczna skuteczność musiała być duża, skoro w kolejnym stuleciu masową destylacją owoców zajęły się prawosławne klasztory. Nie tłumaczy to jednak źródeł narodowego hobby, czyli upodobania do alkoholu w zbrojnych szeregach.

Historia stara jak Ruś

Po raz pierwszy zgubny wpływ pijaństwa odnotowano w 1377 r. Rozegrała się wówczas bodaj najbardziej wstydliwa bitwa w dziejach rosyjskiej armii. Drużyny książąt moskiewskich i suzdalskich zostały zaskoczone i rozgromione przez oddziały chana Mamaja. Przyczyną nieszczęścia była nuda w ruskim obozie i wywołana nią trzytygodniowa libacja. Rozmiary klęski zostały upamiętnione w nazwie rzeki, w której niesławny koniec znalazła większość słowiańskich wojów. Została nazwana Pijanką i pod taką nazwą przeszła do historii sama bitwa.

W XVIII w. wojskowe spożycie unormował car Piotr Wielki, a tradycja przetrwała do XX w. Regulamin przewidywał, że podczas wojny każdy żołnierz ma tygodniowo prawo do trzech czarek wódki zwanej „winem...