Jan Maciejewski: Fatima i czas ostatecznych rozstrzygnięć

Istnieją dwie historie. Historia oficjalna, zakłamana – ta, której nas nauczają w szkołach, oraz historia tajna, gdzie tkwią prawdziwe przyczyny wydarzeń – historia haniebna". To zdanie Balzaca jest mottem każdej szanującej się teorii spiskowej; wszystkich, zgromadzonych na setkach i tysiącach stron, ukrytych stron dziejów. Streszcza ono, skądinąd słuszne i logiczne, przekonanie, że sprężyna historii jest ukryta wewnątrz jej mechanizmu. Coś mu jednak umyka, zatrzymując się na poziomie hańby, nie dokopuje się wystarczająco głęboko. Jeszcze wcześniej jest ta warstwa historii, której wstydzą się badać nawet, zasadniczo niepodatni na opinie tłumu, tropiciele spisków. Głębsze podziemie sensu, podwójnie ukryta strona dziejów – historia święta.

Początkowo dzieci myślały, że chodzi o jakąś kobietę. Nigdy nie słyszały o Rosji, nie wiedziały, gdzie leży ani dlaczego papież ma poświęcić ją Niepokalanemu Sercu Maryi i prosić o jej nawrócenie. Były portugalskimi wieśniakami, nie rozumiały zdecydowanej większości z tego, co do nich mówiono. Może właśnie dlatego zostały użyte do przekazania tej wiadomości. Historia, w której wyznaczono im do odegrania role, działa inaczej niż ta nauczana w szkołach. Nie ma w niej nic do rozumienia, jeszcze mniej do decydowania. To historia, której się słucha. Dzieją się w niej rzeczy tym większe, im mniejsi próbują...