Czy wystarczy nam cierpliwości?

Musimy zrobić wszystko, by przyspieszyć proces integracji uchodźców z Ukrainy i przeciwstawić się ksenofobom.

Sympatyczna N., zaprzyjaźniona Ukrainka, powoli zbiera się do domu. Matka trójki chłopców przyjechała z synami do Polski w pierwszych dniach wojny. Miała ze sobą tylko kilka walizek, nie znała języka, zdana była więc na pomoc nieznajomych. Na szczęście trafiła na ludzi ofiarnych i troskliwych. Tydzień po przyjeździe do Warszawy już pracowała, synowie poszli do szkoły, znajomi zadbali o lokum, a nawet sprzęt sportowy dla chłopców.

Najbardziej bała się o męża. Został w Mariupolu. Walczył w Azowstalu. Czasem dzwonił, mieli sporadyczny kontakt, ale od poddania zakładów przepadł jak kamień w wodę. Wariowała ze strachu. Bała się, że nie żyje albo trafił do łagru....