Japońska imitacja Zachodu

autor zdjęcia: Library of Congress [LC-DIG-ppmsca-57452]

źródło: Nieznane

Tryptyk Hiroshige III (1842–1894) przedstawiający Japończyków i cudzoziemców spacerujących wzdłuż rzeki Sumida wśród kwitnących wiśni

autor zdjęcia: Library of Congress [LC-USZC4-1274]

źródło: Nieznane

8 lipca 1853 r. do portu Uraga wtargnęła eskadra amerykańskich okrętów komandora Perry’ego

autor zdjęcia: Marzolino/shutterstock

źródło: Nieznane

Stary plan Dejimy w Japonii, który został opublikowany w „Le Tour Du Monde” (Paryż, 1867 r.)

Imperialna ekspansja była logiczną konsekwencją imitacyjnej westernizacji Japonii.

Zdumiewa sukces Japonii, która po klęsce w pierwszym spotkaniu z Zachodem zaledwie w 40 lat zmieniła się w kapitalistycznego tygrysa i nowe mocarstwo kolonialne Dalekiego Wschodu. Za pytaniem, jak tak radykalna metamorfoza była możliwa, kroczy drażliwsza kwestia – czemu za modernizacją poszły wojny zaborcze?

Państwo za murem

Yamamoto Otokichi – 14-letni majtek, który w 1832 r. płynął z Mihamy do Edo z banalnym ładunkiem ryżu, nie mógł wiedzieć, że wchodząc na pokład, zmienia dzieje Japonii. Zaledwie 15-metrowy statek, porwany burzą na otwarty ocean, ponad rok dryfował bez masztów, niesiony prądem pod dzisiejsze Vancouver, na zachodni brzeg Ameryki. Cud, że katastrofę przeżyło aż siedmiu członków załogi – w tym Otokichi.

Podjąwszy rozbitków w kanadyjskich ostępach, angielscy kupcy zwietrzyli pretekst do kontaktu z cesarstwem na szczeblu rządowym. Jednak pierwsi Japończycy, których gościł Londyn od XV stulecia, nie budzili zainteresowania stolicy. Zamiast do ojczyzny ocalonych zesłano do enklawy w Makao, poniekąd ratując im życie. W istocie wyjazd i powrót z zagranicy oznaczał wyrok. Od dwóch wieków Japonia była zamknięta dla obcokrajowców i kontaktów z obcymi. Wyjątkiem był przywilej Holendrów, którym zezwolono handlować na...