Osoba niewidoma nie wykona każdej pracy

Dyrektywa dopuszcza odmienne traktowanie, gdy ze względu na rodzaj działalności zawodowej lub warunki jej wykonywania dane cechy są istotnym i determinującym wymogiem zawodowym. Ten wymóg musi być jednak proporcjonalny.

Sprawa C-824/19 pochodzi z  Bułgarii. Powódka to osoba niewidoma od urodzenia. Ukończyła studia prawnicze, a później pracowała w  strukturach Unii Europejskiej zajmując się sprawami osób niewidomych. W 2014 r. została ławnikiem w sądzie miejskim w Sofii. 25 marca 2015 r. została zaprzysiężona przed tym sądem. Jednak przez ponad rok nie została wyznaczona do rozpoznawania żadnej sprawy.

W związku z tym zwróciła się do komisji ds. ochrony przed dyskryminacją. Podnosiła, że sędzia, która miała z nią bezpośrednio współpracować, nie dopuszcza jej do uczestnictwa w żadnym postępowaniu karnym. Zarzuciła też prezesowej sądu, że nie uwzględniła wniosku o przydzielenie jej do innego sędziego.

Motywy sędziów, dla których nie dopuszczali oni ławniczki do udziału w sprawach, nie są odpowiednio czytelnie przytoczone w wyroku. Niemniej jednak należy sądzić, że sprowadzały się one do podniesienia, iż powódka w oparciu o przepisy bułgarskiej ustawy antydyskryminacyjnej powinna być potraktowana odmiennie niż inni ławnicy w związku z niepełnosprawnością. Innymi słowy – odmienne traktowanie nie byłoby w takim przypadku dyskryminacją, byłoby legalnie uzasadnione.

Powodem ograniczenia

Z przytoczonej szczątkowo argumentacji obu sędzin wynika, że ich zdaniem kobieta powinna być potraktowana odmiennie ze względu na...