Niemożliwa misja brytyjskiego Obamy

Rishi Sunak jest bezsprzecznie lepiej przygotowany do roli premiera niż Liz Truss. Agonię konserwatystów – i Anglii – przerwać mogą jednak tylko wybory powszechne – pisze publicysta.

W środku mrocznej zimy 1917 roku pewien generał miał zobaczyć mszę polową odprawioną w okopach. „Świetny manewr moralny!” – pochwalił podwładnych. Dzisiejsza Anglia, wydaje się, również potrzebuje nieco moralnego manewrowania, które sprawiłoby, że naród uwierzy, że inna polityka jest możliwa, a rząd uwierzy sam w siebie.

I tak, w dniu diwali, święta świateł, jednej z najważniejszych kartek w hinduistycznym kalendarzu liturgicznym, Brytyjczyk indyjskiego pochodzenia został premierem. Diwali, pamiętajmy, symbolizuje wiarę w triumf światłości nad mrokiem, mądrości nad ignorancją, dobra nad złem. Przedstawiciel historycznie zmarginalizowanej mniejszości sięga po najwyższy urząd, a zatem jedność wygrywa z podziałami, tolerancja z bigoterią, postęp ze wstecznictwem. Anglia może sobie pogratulować, tak jak winszowała sobie sama Ameryka za to, że miała odwagę wybrać na prezydenta Baracka Obamę. Zresztą, przewodniczący „rady parafialnej” świątyni w Southampton, którą założył dziadek nowego premiera, nazwał Rishiego Sunaka „naszym Obamą”.

Polityk też człowiek

Imigranci w pierwszym i drugim pokoleniu, o ile są dobrze zasymilowani, mają często podziw, wdzięczność, a nawet miłość dla nowej ojczyzny, których niejednokrotnie brakuje tym, którzy uważają swoją narodową tożsamość za rzecz oczywistą. „Urodzić się Brytyjczykiem to wygrać pierwszą nagrodę na loterii życia” –...