Czas na dyrygenta

autor zdjęcia: pAP/Leszek Szymański

źródło: Rzeczpospolita

Robert Lewandowski drugi raz zagra na mundialu, oby z lepszym skutkiem niż w Rosji

Reprezentacja Polski grała dobrze na mundialach, gdy miała charyzmatycznych liderów. Przed Robertem Lewandowskim w Katarze ostatnia szansa.

To nie przypadek, że passa sukcesów drużyny, prowadzonej przez Kazimierza Górskiego, związana była z małą grupą tych samych piłkarzy.

Chronologicznie złoty medal olimpijski (1972), srebrny mistrzostw świata (1974) i srebrny olimpijski (1976) wywalczyło siedmiu zawodników, wśród których był Kazimierz Deyna.

Górski nie lubił mieszać w składzie, kiedy wszystko szło jak należy.

Robił to, kiedy ktoś z powodu wieku kończył karierę lub odniósł kontuzję. Tak było w przypadku Włodzimierza Lubańskiego. Dopóki grał, wszystko kręciło się wokół niego. On w ataku, Deyna w pomocy to niemal połowa wartości drużyny.

Ale w meczu z Anglią w czerwcu 1973 roku Lubański odniósł kontuzję, która na długie miesiące wyeliminowała go z gry. Deyna został sam. Piłkarze z tamtej drużyny już nie pamiętają, w jaki sposób został kapitanem. Prawdopodobnie tak postanowił Kazimierz Górski, nikt się temu wyborowi nie dziwił, a tym bardziej mu się nie sprzeciwiał.

Polska symfonia

Deyna wprawdzie rzadko się odzywał, ale na boisku cieszył się wyjątkowym autorytetem. Każdy, kto znalazł się z nim w jednej drużynie, szybko się przekonywał, że jest to ktoś, komu warto się podporządkować, bo jego zagrania prowadzą do zwycięstwa.

Kazimierz...