Iberyjskie fantazje rowerzystów

autor zdjęcia: Bloomberg

źródło: Rzeczpospolita

Hiszpania bardziej kojarzy się ze sjestą i biesiadą niż skandynawską powściągliwością. Ale miłości do roweru i tu nie brakuje

Zimowo–wiosenne ferie już za pasem i niejeden miłośnik dwóch kółek chciałby spędzić je na siodełku. Takich właśnie wczasowiczów chce łowić Hiszpania.

Z pozoru Hiszpania może wydawać się krainą na antypodach Amsterdamu czy Kopenhagi, zarówno pod względem klimatycznym, jak i stylu życia. Któż bowiem nie kojarzyłby Hiszpanów ze sjestą i biesiadowaniem? Ale to złudzenie: już od dobrych kilku lat kraj ten ląduje zestawieniach miejsc, które wojażujący po świecie rowerzysta odwiedzić musi. A miejscowi wcale nie unikają jednośladów: z ankiet prowadzonych wśród nich wynika, że co piąty często używa roweru jako środka transportu. Ba, w niektórych miastach – jak Walencja czy Saragossa – odsetek cyklistów w populacji dobija 45 proc., co nie jest wcale wynikiem gorszym niż w rowerowych stolicach Europy.

Początki rzeczywiście nie były jednak łatwe. Hiszpańscy historycy, co prawda, chętnie wspominają, że rowery zagościły na Półwyspie Iberyjskim już w XIX w., kiedy podbijały całą Europę. Ale bardzo długo pozostawały dobrem trudno dostępnym, sprowadzanym zza granicy. Przyszły czołowy lokalny producent, firma Zeus, działalność rozpoczął zaledwie w 1926 r. – od niewielkiego warsztatu, założonego przez Nicolasa Arregui Gallastegui'a w baskijskim miasteczku Eibar, w północnej, przemysłowej części kraju. A i tak mowa tu początkowo o produkcji prostszych elementów roweru, nie o całych pojazdach.

Ale mimo tej mizerii zapał Hiszpanów do dwóch kółek był niewątpliwy: w 1935 r. wystartował po raz...