Operowa rzeź niewiniątek

autor zdjęcia: Bernd Uhlig/Salzburger Festspiele

źródło: Rzeczpospolita

Władysław Sulimski jako Makbet, któremu dzieci przepowiadają przyszłość

W swoim trzecim „Makbecie” Krzysztof Warlikowski uchylił się od bieżących aluzji politycznych. I odniósł sukces.

W poprzedniej inscenizacji opery Verdiego – w 2010 roku w Brukseli – Makbet Krzysztofa Warlikowskiego w polowym mundurze wracał zmęczony i psychicznie poharatany z wojny, zapewne na Bałkanach. Współczesny teatr chętnie bowiem zamienia bohatera rodem z Szekspira w autorytarnego dyktatora krwawo rozprawiającego się z politycznymi przeciwnikami.

Natomiast w Salzburgu Makbet pojawia się na scenie w płaszczu i kapeluszu, wygląda jak wysokiej rangi urzędnik spieszący się po pracy do żony. Ją zaś oglądamy w dodanej przez reżysera scenie wizyty u ginekologa. Podczas badania lady Makbet dowiaduje się, że nie może mieć dzieci. Jest zrozpaczona, ale zachowuje klasę, w wystylizowanym na lata 30. XX wieku kostiumie wygląda niczym bohaterka „Zmierzchu bogów” Luchina Viscontiego. Włoski klimat tamtej epoki – pięknie zaprojektowany przez Małgorzatę Szczęśniak – także pozwala oderwać „Makbeta” od doraźnie pojmowanej współczesności.

Nim Makbet dotrze do domu, zostanie zatrzymany przez miłą starszą panią, zapraszającą go na spotkanie z grupą kobiet równie eleganckich jak ona. Okaże się Hekatą, boginią...