Poręczenie za dług istniejący lub dług przyszły

W umowie poręczenia, poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela, że wykona zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik nie wykonał zobowiązania. Do ważności umowy poręczenia wystarczające jest złożenie oświadczenia woli w formie pisemnej przez poręczyciela.

Umowa poręczenia jest umową nazwaną, uregulowaną w Kodeksie cywilnym („KC”). Poręczenie jest popularną formą udzielenia osobistego zabezpieczenia innego zobowiązania, tj. zobowiązania wynikającego z umowy zawartej pomiędzy wierzycielem, a dłużnikiem głównym. Poręczenie zabezpiecza najczęściej wierzytelność pieniężną. Umowa poręczenia zawierana jest pomiędzy wierzycielem, a poręczycielem. Do skutecznego udzielenia poręczenia nie jest wymagana zgoda dłużnika głównego.

Umowa poręczenia

Umowa poręczenia jest umową konsensualną (zgodne oświadczenie woli poręczyciela i wierzyciela). Co istotne, jest to umowa akcesoryjna, co oznacza że zobowiązanie poręczyciela jest uzależnione od występowania wierzytelności, którą zabezpiecza poręczenie (tj. zobowiązania pomiędzy wierzycielem, a dłużnikiem głównym). Jeżeli dojdzie do wygaśnięcia wierzytelności, która została zabezpieczona, wówczas wygasa również poręczenie.

W umowie poręczenia, poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela, że wykona zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik nie wykonał zobowiązania (art. 876 § 1 KC). W konsekwencji, poręczyciel posiada własne zobowiązanie wobec wierzyciela polegające na spłacie długu dłużnika, gdyby ten długu nie spłacił. Zatem, w wyniku zawarcia umowy poręczenia, poręczyciel zobowiązuje się do spłaty cudzego długu. Poręczyciel jest dodatkową osobą (obok...