Ten straszny Bonaparte, Piotr Bonaparte

autor zdjęcia: The Yorck Project

źródło: Rzeczpospolita

Lucjan Bonaparte (1775–1840) – ojciec Piotra i brat Napoleona I 

autor zdjęcia: google arts

źródło: Rzeczpospolita

Portret cesarza Napoleona III (1808–1873) w stroju koronacyjnym. Napoleon III panował w latach 1852–1870

autor zdjęcia: Eugène Disdéri/paris musees collections

źródło: Rzeczpospolita

Piotr Bonaparte (1815–1881) – polityk francuski, bratanek Napoleona I 

Buntownik, awanturnik, książę i parias; postać z rysą socjopaty i Nemezis II cesarstwa w jednej osobie.

Paryscy sąsiedzi byli przyzwyczajeni, że lokator spod numeru 59 przy ul. d’Auteuil strzela do gołębi w podwórzu. Jednak 10 stycznia 1870 r., gdy znów rozległy się strzały, z bramy wytoczył się młody mężczyzna i upadł, brocząc krwią na trotuar. Do wszystkich dotarło, że nie padł ofiarą wypadku; przyjaciel zmarłego widział, jak z zimną krwią zastrzelił go Piotr Bonaparte.

Wygnańcy cesarstwa, bękarty Europy

Zbieżność nazwisk jest nieprzypadkowa; zabójca to bratanek pierwszego cesarza Francuzów i kuzyn panującego Napoleona III, ale koneksje nie szły w parze ze splendorem i stanowiskami. Przeciwnie: nazwisko było zmorą i kulą u nogi, zanim się urodził, co dotyczyło też jego ojca – Lucjana. Mniej ambitny brat Napoleona rzucił szkołę wojskową i seminarium duchowne, za to nabawił się radykalnych poglądów. W sam raz na czasy zamętu; walczył w powstaniu o niepodległość Korsyki, jednak po zmianie frontu wydał przywódców i uciekł do Francji. W Paryżu przystał do jakobinów i zwolenników terroru, póki go również nie uwięziono, gdy Robespierre stracił głowę. Tylko protekcja Napoleona – po rewolucji już brygadiera – wyrwała go spod szafotu.

Radykalizm wychodził z mody i szkodził karierze – do czego brat przekonał Lucjana zyskownym zajęciem...