Padł na twarz i podziękował Bogu

źródło: Rzeczpospolita

Arabscy najeźdźcy byli zdumieni ogromem Aleksandrii, wspaniałością jej budowli, rozmiarami bram i fortyfikacji. Ujrzeli wyniosłe kolumny i imponujące obeliski, podziwiali katedrę św. Marka i latarnię Faros, która jakby unosiła się na falach

Egipt był już swego rodzaju ziemią świętą islamu. To tu według Koranu rozgrywały się losy kilku proroków, przede wszystkim Józefa i Mojżesza – pierwszy zastępował faraona, drugi rzucił faraonowi wyzwanie. Dla Mahometa i jego zwolenników Egipt szybko nabierał coraz większego znaczenia. Prorok miał egipską żonę, a ze względu na gwałtownie rosnącą liczbę muzułmanów jego wyznawcy zaczęli myśleć bardziej praktycznie.

Nie minęło wiele czasu, nim do patriarchy Aleksandrii udał się następny posłaniec Mahometa. Islamskie imperium na Półwyspie Arabskim powiększało się i Mahomet wygłosił do swych towarzyszy przepowiednię o przyszłości Egiptu: „Po mojej śmierci podbijecie Egipt, czyńcie tedy dobro jego Koptom, albowiem łączą ich z nami bliskie więzi i pobratymstwo”. Patriarcha Jerzy I i Mahomet zmarli w odstępie zaledwie kilku miesięcy. Pięć lat później, w 637 roku, Maria Koptyjka podążyła za mężem i spoczęła obok niego w Medynie.

Patriarcha Cyrus objął urząd prefekta [Aleksandrii – red.] na kilka miesięcy przed tym, jak Abu Bakr, najbliższy przyjaciel Mahometa, został kalifem. (...)

Tymczasem w Medynie Abu Bakr wyznaczył Amra Ibn al-Asa, który znał już główny szlak handlowy, na dowódcę wojsk mających podbić Lewant. Amr sprawnie kierował kampanią i zdobył Cezareę – stolicę bizantyńskiej Palestyny – którą Herod Wielki nazwał na cześć Oktawiana, gdy...