Maszyna do wygrywania

autor zdjęcia: Nikku/Xinhua/ABACAPRESS.COM/pap

źródło: Rzeczpospolita

Holender Max Verstappen po raz czwarty został mistrzem świata, choć wyniki jego zespołowego kolegi Sergio Pereza wskazują, że wcale nie miał najszybszego bolidu

27-letni Max Verstappen, od dziecka wychowywany twardą ojcowską ręką na mistrza świata, dzięki czwartemu tytułowi dołączył do panteonu najwybitniejszych postaci Formuły 1.

Ocena dokonań zawodników z różnych epok nigdy nie jest prosta. W każdej dyscyplinie zmieniają się realia, poziom konkurencji czy charakterystyka rywalizacji, a w Formule 1 dochodzą do tego czynniki techniczne, czyli rola maszyny oraz całego zespołu w sukcesach kierowcy. Kiedyś mistrzowie czterech kółek igrali ze śmiercią na co dzień i musieli mieć w sobie coś z nieustraszonych gladiatorów, dziś większego znaczenia nabiera tymczasem wyczucie różnych aspektów technicznych tych jakże skomplikowanych wyścigowych konstrukcji, współpraca z inżynierami czy odporność na wyzwania współczesnego świata, z presją ze strony dziennikarzy czy kibiców na czele. Istotniejsze stają się precyzja i powtarzalność, a nie czysta, surowa prędkość bądź zdolność do improwizacji, chociaż determinacja, wola walki i szeroko rozumiany talent do kręcenia kierownicą wciąż pozostają niezbędne.

Trudno jednocześnie oprzeć się wrażeniu, że Verstappen dominowałby na torach wyścigowych niezależnie od epoki. Szkolony od najmłodszych lat przez ojca Josa, który trzy dekady temu sam dostał się do Formuły 1, lecz nie osiągnął niczego wielkiego, kipi wręcz pewnością siebie i ambicją. W ślad za tym idą nieprzeciętne umiejętności, widoczne zarówno za kierownicą w skali mikro – na przykład przy sprawnym wychodzeniu z opresji po niespodziewanej utracie przyczepności przez potężne wyścigowe...