Śpieszmy się kochać wiceministrów

Problemem polskiej polityki jest krótkowieczność wiceministrów. Często bywa tak, że jak już jakąś działkę poznają w danym ministerstwie, to… przestają się nią zajmować. Na przykład taki Marcin Kulasek zmienia właśnie zbrojeniówkę na naukę.

W polskim systemie politycznym jedną z kluczowych, jeśli nie najważniejszą, ról pełnią wiceministrowie, których nazwisk często nawet nie znamy. Premier bryluje, zwyczajowo nadaje ogólny kierunek i w zależności od temperamentu częściej bądź rzadziej się wścieka, a ministrowie są zazwyczaj zajęci „dużą polityką”, czyli przecinaniem wstęg i konferencjami, z których nic nie wynika, oraz oczywiście partyjnymi wojnami. Dlatego najbardziej realna władza jest właśnie u sekretarzy i podsekretarzy stanu. Oni często nie dość, że też muszą się rozpychać łokciami w „normalnej” polityce, to jeszcze faktycznie robią ministerialną robotę, podpisują dokumenty i ponoszą za to odpowiedzialność. Dobrym tego potwierdzeniem jest choćby to, że dziś to były wiceminister...