Chór płaczek

autor zdjęcia: materiały prasowe

źródło: Rzeczpospolita

Jeśli Ameryka myśli o redukcji jej obecności wojskowej w Europie, to nie przyłączajmy się do tych, którzy rozpaczają z tego powodu, ale zaproponujmy jej partnerstwo.

Zamiast wyciągać wnioski z tego, co się dzieje, Europa przeżywa to, że Donald Trump postanowił zakończyć wojnę w Ukrainie, rozmawiając w trójkącie Waszyngton–Moskwa–Kijów. Zrobił tak, bo mógł pokazać nieistotność strategiczną Europy, która nie podjęła niezbędnych działań (mowa o państwach na zachód od Warszawy), aby zwiększyć własne możliwości działania. Chodzi oczywiście o zdolności wojskowe, których znaczenie w czasach globalnej zawieruchy rośnie.

Najbardziej dotknięci polityką Trumpa poczuli się Niemcy, którym trudno rozstać się z myślą, że „Europa to my”, przynajmniej jeśli chodzi o wyznaczanie kierunków działania i rozdział ról oraz zadań. Minister Pistorius nawet zaproponował publicznie, aby zacząć rozmawiać o członkostwie Ukrainy w sojuszu północnoatlantyckim, zapominając, że przez ostatnie trzy lata, mając w Waszyngtonie przychylnych sobie partnerów, to Berlin był głównym „hamulcowym” nie tylko w kwestii wprowadzenia Kijowa do NATO czy wysłania rakiet Taurus na Ukrainę, ale również w sprawach na pozór mniej istotnych, takich choćby jak wypowiedzenie aktu stanowiącego Rosja–NATO, który wyklucza inną niż rotacyjną obecność wojsk sojuszniczych w Polsce. Deklaracje, ale przede wszystkim posunięcia amerykańskich polityków wskazują na to, że jesteśmy na progu nowej sytuacji strategicznej w Europie i warto zacząć myśleć,...