Przypadki szalonego Kambyzesa II

autor zdjęcia: Bogusław Chrabota

źródło: Rzeczpospolita

Oaza Siwa, Egipt. Shali (Stare Miasto) słynie z architektury kersheef (cegła mułowa). W oddali widać bujną zieleń

autor zdjęcia: Bogusław Chrabota

źródło: Rzeczpospolita

W 2009 r. ludzkie szczątki odkryto przez przypadek w okolicy oazy Bahrein (ledwie kilkadziesiąt kilometrów na południowy wschód od oazy Siwa)

autor zdjęcia: Louvre Museum

źródło: Rzeczpospolita

XIX-wieczna ilustracja przedstawiająca spotkanie Kambyzesa z Psametychem III, którego pokonał w bitwie pod Peluzjum (525 r. przed Chrystusem)

autor zdjęcia: Wikipedia

źródło: Rzeczpospolita

Armia Kambyzesa II w chwili uderzenia burzy piaskowej na egipskiej pustyni (524 r. przed Chrystusem) – wyobrażenie na rycinie z XIX w.

Martwa armia Kambyzesa II, zaginiona gdzieś na egipskiej Pustyni Zachodniej. I jej lustrzane odbicie – powtarzana od stuleci beduińska legenda o dolinie zasłanej ludzkimi kośćmi. Ale nie tylko legenda.

Wśród ludzi Amazigh co chwila spotyka się takich, co cmentarzysko widzieli, a nawet jeśli nie oni, to ich dziadowie, ojcowie, stryjowie. Stosy ludzkich kości ułożonych w pryzmy. Wystające jak resztki rusztowań spod rozwiewanych przez wiatr pisakowych wydm. Pojawiające się na chwilę, by szybko znów zapaść się pod ziemię. Taka jest opowieść o armii Kambyzesa II. O wielkiej wyprawie w piaski i zagładzie.

Co się wydarzyło? Otóż według Herodota chwilę po bitwie pod Peluzjum (525 r. przed Chrystusem), w której Achemenida Kambyzes II pokonał faraona Psametycha III, a potem zajął Memfis i Teby, doniesiono mu, że wedle proroctwa nie może czuć się zwycięskim królem, a zawłaszczona przez niego korona Górnego i Dolnego Egiptu prawnie mu się nie należy, dopóki nie zdobędzie świętej oazy Siwa, w której schronili się ostatni zwolennicy dynastii saickiej.

Czym kierował się władca Persji?

Wielki król wyekwipował więc 50-tysięczną armię, dał jej beduińskich przewodników i wysłał z misją rzucenia na kolana ostatnich wrogów Persji. Był rok 524 przed Chrystusem. Armia była wielojęzyczna i prócz oddziału królewskiej gwardii, czyli „Nieśmiertelnych”, składała się z Medów i Syryjczyków, najemników z Baktrii i Sogdiany,...