Niewolnice tkały żagle Wikingom

autor zdjęcia: Helen Sloan/Universal Studios

źródło: Rzeczpospolita

W realiach X wieku te piękne stroje Astrid i Czkawki (z filmu „Jak wytresować smoka”) utkane byłyby z wełny owiec przez pracujące w niegodziwych warunkach niewolnice. Chwytanie niewolników i handel nimi należały do samej istoty wikińskości

źródło: Rzeczpospolita

Warunki pracy były straszne. Lata spędzone w półmroku na próbach wypatrzenia nici i barwników roślinnych rujnowały wzrok kobiet. Unoszące się w powietrzu drobiny wełny stopniowo gromadziły się i dostawały do płuc z każdym oddechem.

Nowe światy powstają dzięki ambicji i wysiłkowi, z pewną domieszką ryzyka, czasami przemocy, a często przypadku. Może je ukształtować zarówno wielu, jak i niewielu (często kosztem pozostałych). Przede wszystkim jednak tworzy je i utrzymuje gospodarka. W szczególności odnosiło się to do późnej epoki Wikingów, kiedy w X wieku diaspora nabrała rozpędu. Ekspansja pociągnęła za sobą głębsze zmiany w społeczeństwie skandynawskim, które uwidoczniły się na najbardziej podstawowym poziomie wspólnoty, w organizacji i zarządzaniu samą ziemią, oraz w sposobach życia na niej.

W miarę jak Skandynawowie docierali coraz dalej, rosła ich sieć handlowa, dostarczając paliwa na podtrzymanie gospodarki epoki Wikingów – wyraźniej zaznaczała się wówczas hierarchiczna natura ośrodków targowych i emporiów. Do końca IX wieku największe z nich zdążyły się rozwinąć w coś, co można by spokojnie nazwać miastami – pierwszymi w Skandynawii – i początkiem długiej miejskiej trajektorii średniowiecza.

Gdy się przyjrzymy z bliska, prawdziwa władza i środki jej wytworzenia mogą przybrać niespodziewane kształty. Kilka lat temu jeden z czołowych historyków nie krył rozgoryczenia w związku z ciągłym postrzeganiem Wikingów jako morskich wojowników, podczas gdy sam podkreślał okoliczność, że większość ludności skandynawskiej siedziała w domu na stałym lądzie i nigdy nikogo...