W pułapce elektoratu i braku wizji

autor zdjęcia: ALEKSANDER KALKA

źródło: Rzeczpospolita

Polish Prime Minister Donald Tusk speaks as he participates in a press briefing regarding a government reshuffle in Warsaw, Poland, on July 23, 2025. (Photo by Aleksander Kalka/NurPhoto) (Photo by Aleksander Kalka / NurPhoto via AFP)

Obóz Donalda Tuska nie przypomina Platformy sprzed 15 lat. Jest w intelektualnej niewoli globalnych tendencji progresywnych. Kreowanie Radosława Sikorskiego na eleganckiego brytyjskiego lorda raczej tego nie zmieni.

Wtraktowanie tak zwanej rekonstrukcji rządu jako recepty na nowe otwarcie wpisany jest paradoks. Pomińmy propagandowy efekt samego zmniejszenia liczebności jego członków. Ale jeśli trzeba zmieniać, czy to oznacza, że wcześniej było niedobrze? Donald Tusk zasypał niektórych odchodzących ministrów komplementami, więc wrażenie braku logiki samo się nasuwało.

Nie spróbował przy tym wiązać tych zmian z nowymi celami. To by dawało jakieś objaśnienie: skoro nowe zadania, to i nowi ludzie. Ale Tusk ani nie lubi, ani nie umie przedstawiać się jako człowiek od bardziej dalekosiężnych programów, nie daj Boże idei. Kiedy ogłaszał nowy skład rządu, położył nacisk na swoistą terapię dla swojego obozu: nie czas na narzekania, trzeba się brać do roboty. Niektóre z tych formułek powtarzał do znudzenia już wcześniej.

W roli supertwardziela

Ta dziarskość kontrastowała z wcześniejszą ślamazarnością rekonstrukcyjnych negocjacji z koalicjantami. Tym bardziej kontrastuje rola, jaką Tusk przyjął już jako szef „odnowionej” ekipy. Te wszystkie napomnienia, aby ministrowie nie gadali po próżnicy, te groźby odprawienia tych członków rządu, którzy nie zachowają dyscypliny w parlamencie… Przecież gdyby realna władza Tuska nad całym obozem, wraz z partiami sojuszniczymi, była aż tak jednoznaczna, dokonałby rekonstrukcji w dwa, trzy...