Lotnicze operacje dwustronne nad Polską w 1944 r.

autor zdjęcia: Kogo/ Wikipedia Commons

źródło: Rzeczpospolita

Douglas C-47 Dakota w barwach RAF

autor zdjęcia: NAC

źródło: Rzeczpospolita

Poczet sztandarowy 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej z nowym sztandarem brygady. Tuż za nim proporzec ofiarowany Polakom przez spadochroniarzy brytyjskich. 15 czerwca 1944 r.

autor zdjęcia: elitadywersji.org

źródło: Rzeczpospolita

Mjr Jan Jaźwiński: „Każdy udany lot był jak odpowiedź – że Polska jeszcze mówi, jeszcze działa, jeszcze łączy się z Zachodem”

autor zdjęcia: Wikipedia Commons

źródło: Rzeczpospolita

Gen. Stanisław Tatar: „Po raz pierwszy od początku wojny można było spojrzeć na Polskę z lotu ptaka i wiedzieć, że wraca się z niej z czymś ważnym”

autor zdjęcia: Wikipedia Commons

źródło: Rzeczpospolita

Jan Nowak-Jeziorański: „Na Zachód przywiozłem nie tylko części rakiety V-2, ale również wiedzę, że Polska walczy nie tylko z bronią w ręku, lecz także rozumem i odwagą”

autor zdjęcia: archiwum autora

źródło: Rzeczpospolita

Obelisk upamiętniający operację „Most III” nieopodal lądowiska „Motyl”, Wał-Ruda

Między cichą łąką a szczytem wywiadowczej finezji, czyli historia trzech brawurowych misji lotniczych, które połączyły okupowaną Polskę z wolnym światem i zmieniły bieg wojny.

Po 81 latach od operacji „Most III” przypominamy, jak przebiegały alianckie loty dwustronne do okupowanej Polski: kto je organizował i jakie informacje oraz osoby przewożono w ich trakcie.

Jeszcze w roku 1940 gen. Stefan Rowecki „Grot” informował w Londynie, że dotychczasowe metody łączności z rządem RP na uchodźstwie są niewystarczające i zbyt niebezpieczne. Zmieniający się krajobraz okupowanej Europy, wzmożona kontrola granic i potrzeba szybkiego przerzutu informacji i ludzi sprawiły, że pojawiła się idea misji powietrznych. Początkowo były to zrzuty – ludzi i materiałów. Z czasem wyłonił się plan odważniejszy: bezpośrednie lądowania alianckich samolotów na prowizorycznych lądowiskach w Polsce.

Ten pomysł wymagał czegoś więcej niż śmiałości – wymagał precyzji wojskowej i logistycznej w warunkach konspiracji. Tereny pod lądowiska musiały być płaskie, mieć twardą nawierzchnię o wymiarach co najmniej 1000 × 1000 metrów i być oddalone od niemieckich garnizonów. Po identyfikacji takiego miejsca jego dane przesyłano do Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie, skąd trafiały do Brytyjczyków. Ostatecznie powstała sieć dziewięciu punktów o kryptonimach: „Bąk”, „Biedronka”, „Motyl”, „Komar”, „Ważka”, „Pająk”, „Giez”, „Świetlik” i „Osa”.

Organizacja lądowisk nie ograniczała się jednak tylko do...