Kompromis legislacyjny czy pozaustawowa konfrontacja?

Stajemy przed alternatywą. Albo przyszłe projekty ustaw będą zakładać polityczny kompromis jako warunek sine qua non jakichkolwiek działań legislacyjnych, albo przywracanie praworządności realizować trzeba będzie w formie pozaustawowej.

Wybory prezydenckie w maju 2025 r. przekreśliły szanse na wejście w życie projektów ustaw dotyczących przywrócenia praworządności przygotowanych przez Komisję Kodyfikacyjną Ustroju Sądownictwa i Prokuratury oraz Ministerstwo Sprawiedliwości. Przekonują o tym publiczne zapowiedzi zawetowania ustaw, które cofałyby tzw. neosędziów na poprzednie miejsca w systemie wymiaru sprawiedliwości w sądownictwie powszechnym lub pozbawiały urzędu uzyskanego na poziomie SN lub po raz pierwszy w karierze prawniczej.

W przekonaniu tym utwierdza dość oczywista prognoza oceny jakiejkolwiek regulacji naprawczej przez działający ciągle, choć kadłubowy, nieefektywny i dotknięty wielopłaszczyznową wadliwością Trybunał Konstytucyjny. Najlepszym dowodem jednowymiarowości i osobliwości podejścia do standardu konstytucyjnego jest uznanie przez TK – in causa sua (por. opinia rzecznika generalnego TSUE z 1 sierpnia 2025 r. sygnatura sprawy: C-748/23) – ustawy o TK i przepisów ją wprowadzających za niezgodne z konstytucją (wyrok z 29 lipca 2025 r. sygnatura akt: KP 3/24).

Trudno przypuszczać, by w sferze wymiaru sprawiedliwości miało być inaczej. Podejście do projektowanych ustawowych zmian powinno zatem zostać dziś zmienione. Taktyka oczekiwania na wybory prezydenckie okazała się nadmiernie...