![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Lekarz mi powiedział: „witam w ostatniej godzinie pana życia”
Zawał to demokratyczna choroba, więc podczas rehabilitacji mogłem spotkać bardzo różnych ludzi, wyjść z bańki. Rozmowa z Mikołajem Grynbergiem, pisarzem
Poznał pan już wzór na czas?
Nie poznałem, ale zyskiem przejścia przez zawał jest to, że już przestałem go szukać. To wielka ulga.
Ulga?
Tak. Wcześniej myślałem, że to ważne, by umieć policzyć, ile jeszcze czasu mi zostało. Teraz wiem, że trzeba skupić się na korzystaniu z tego, który jest. Zmieniła się perspektywa. Już nie chcę zwracać uwagi na te wszystkie cyferki, liczniki, mianowniki.
W „Roku, w którym nie umarłem”, literackim eseju o zawale serca, pisał pan, że chciałby pan wiedzieć, kiedy umrze.
Tak. Chciałem wiedzieć po to, żeby rozsądnie zagospodarować własne życie. Ale dziś temat wiedzy na temat pozostałych lat etc. w ogóle zmienił znaczenie. Kiedyś kładłem nacisk na datę, teraz na refleksję, co z tym czasem zrobić.
I co chce pan zrobić?
Nie zajmować się sprawami, na które nie mam wpływu. I cieszyć się. Teraz będę miał więcej przyjemności z życia, niż gdybym nie przeszedł zawału.
W „Roku…” przytacza pan wypowiedź swojego kolegi, który również ma go za sobą i traktował to doświadczenie jako wspaniałe przeżycie. Echa tego podejścia pobrzmiewają w tym, co pan mówi.
On mi to powiedział, gdy był rok lub dwa lata po zawale, a ja ledwie moment, więc miałem...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
