Bóg przeniósł Zachód na Wschód

autor zdjęcia: Musee de Cluny

źródło: Rzeczpospolita

W XII wieku Toledo stało się ośrodkiem tłumaczeń na łacinę arabskich tekstów naukowych i filozoficznych. Istotną rolę w tych pracach odegrał Gerard z Cremony, który przetłumaczył przeszło siedemdziesiąt dzieł. Na zdjęciu zbiór traktatów medycznych w jego przekładzie

Choć krucjaty mogą sprawiać wrażenie świętej wojny między rywalizującymi kulturami, epoka wypraw krzyżowych zapewnia perspektywę bardzo odmienną od nowożytnej optyki cywilizacyjnej – poglądu, że odrębne i trwałe kultury odpowiadają różnym regionom geograficznym: jest to świat, w którym kultura nie ma naturalnej lokalizacji.

16 lipca 1054 roku papież w Rzymie ekskomunikował patriarchę Konstantynopola, który zrewanżował mu się tym samym. Wielka i ostateczna schizma tej epoki między tym, co nazywano odtąd rzymskim katolicyzmem i wschodnim prawosławiem, miała wiele przyczyn, od używania niekwaszonego chleba w sakramencie Eucharystii po sformułowanie credo, jej podłożem pozostawała jednak fundamentalna różnica zdań co do tego, czy patriarcha powinien podporządkować się papieżowi.

Zachodni chrześcijanie, czyli „łacinnicy”, znaleźli sobie inne batalie do stoczenia, gdy chrześcijańscy królowie przystąpili do – jak nazwali to dziewiętnastowieczni historycy – „rekonkwisty” Iberii. Był to w rzeczywistości podbój: monarchowie ci mieli niewiele wspólnego z Wizygotami, a cały proces nie wykluczał strategicznych sojuszów z lokalnymi muzułmańskimi potęgami. W 1085 roku Alfons VI, katolicki władca Leónu i Kastylii, zajął taifę Toledo, co skłoniło pozostałe islamskie państwa Iberii do ponownego zjednoczenia się pod rządami Almorawidów z Afryki Północnej. Wypadów na muzułmańskie Śródziemnomorze dokonywali także rycerze normańscy: w 1072 roku Robert Guiscard i jego brat Roger zajęli Palermo, w roku 1091 zmusili Maltę do płacenia daniny, a Roger rządził Sycylią jako „wielki hrabia” przez dziesięć lat.

Religia nie...