Siła rodzinnych firm. Czego państwo nie rozumie?

Polski wzrost gospodarczy rzadko opowiada się nazwiskami, choć to właśnie rodziny stojące za firmami.

W Polsce o wzroście PKB mówi się głównie w kategoriach statystyk, a zbyt rzadko o nazwiskach. To konkretne rodziny, ich ryzyko, nieprzespane noce i decyzje podejmowane w domu sprawiły, że kraj, który jeszcze niedawno uchodził za gospodarkę wschodzącą, dziś może zasiadać przy stole G20.

W Polsce nikt nie uczy, jak łączyć role żony, córki czy siostry z rolą prezesa zarządu, który musi powiedzieć „nie”, gdy projekt jest nierentowny, nawet jeśli stoi za nim ktoś bliski.

W praktyce oznacza to, że każda decyzja – od inwestycji w nową linię produkcyjną po zatrudnienie zewnętrznego menedżera – ma podwójny wymiar: biznesowy i relacyjny. Jeśli błąd popełni anonimowy dyrektor, można go wymienić; jeżeli popełni go członek rodziny, reperkusje będą odczuwalne latami.

Paradoks polega na tym, że właśnie ta długoterminowa perspektywa, zakorzeniona w myśleniu „budujemy dla kolejnego pokolenia”, jest największym atutem polskich firm rodzinnych – i jednym z powodów, dla których nasza gospodarka urosła na tyle, by aspirować do grona G20.

Polska nie awansowała gospodarczo dzięki kolejnym...