![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Zabić koguta
ESEJ
Suzanne Winckler stawia czytelnika wobec tezy, że jeżeli jest się stworzeniem mięsożernym, należy zaakceptować sam akt zabijania
Zabić koguta
ANNA FRAJLICH
Widmo kurczaka z odrąbaną głową krąży po współczesnej prozie. Jak przez wąską miedzę przebiega z jednego utworu do drugiego i bezgłośnym krzykiem buchającej krwi pragnie nam coś zakomunikować. Kogut czy kura biegną, uciekają, nikt ich nie goni, wszak wiadomo, że daleko nie uciekną. Zastanawiające, że obrazy te powtarzają się w utworach różnych pisarzy. Co właściwie jest ich celem? Czy sprawdzają granicę akceptacji okrucieństwa? Jakie jest ich przesłanie?
"Wyglądałem przez okno i liczyłem kury. Zawsze się zgadzało. Siedziały w słońcu, jakby nie miały dokąd pójść. Guzik je to wszystko obchodziło. Nawet jak dziadek uciął łeb kogutowi. Przecież taki kogut to coś jak ich szef albo mąż, a one tylko patrzyły, jak zapieprzał bez głowy na podwórku i krew lała się z niego jak z kranu. Długo to trwało. Biegał, przewracał się, potykał, oczu przecież już nie miał, a one stały jak głupie cipy i nic. Ustępowały mu tylko z drogi. W ogóle się nie bały. Jakby nie wiedziały, że one są kury, a on kogut i coś je łączy. W końcu padł, babka wzięła i powiesiła za nogi, żeby do reszty się wykrwawił, ale niewiele już tego było. Jadłem go potem. Miał białe przyjemne mięso. Ani śladu...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
