![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Nie rozbierać mojej świątyni
Nie rozbierać mojej świątyni
Antoni Bojańczyk
Na początku XX w. żydowska gmina wyznaniowa w Baligrodzie zbudowała przy rynku dużą ceglaną synagogę. Świątynia stała do 1960 r. W tymże roku synagogę rozebrano, cegły posortowano i wykorzystano przy budowie domów, pieców i remontach bieżących. Dziś po synagodze pozostał duży pusty plac. I pobudowane z części jej murów domy, piecyki, szopy.
1.
Baligród: miasteczko (prawa miejskie utracił w 1918 r. ) położone w południowowschodnim krańcu Polski, u podnóża Bieszczadów, otoczone niewysokimi, łagodnie spadającymi w stronę rzeki Hoczewki wzgórzami, siedziba gminy. Mieszka tutaj 1400 osób.
W 1939 r. Baligród zamieszkiwało prawie tysiąc Żydów, stanowili oni ponad czterdziesći procent mieszkańców miasta. "Domy ich, skupione w ciasnocie wokół rynku, zbudowane z kamienia, składały się z wielu izb, w których zamieszkiwały liczne rodziny. W swych rękach skupiali handel (52 sklepy) . Prowadzili również karczmy i zajazdy dla kupców handlujących bydłem. W dalszym ciągu słynne były jarmarki baligrodzkie. Żydzi bogacili się także na handlu ziemią, wykupioną przed wojną w czasie parcelacji gruntów dworskich" -- pisze Maria Kędra w wydanym w 1985 r. sumptem gminy "Zarysie dziejów...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
